Rustend in het onmetelijke uitspansel van de geest. Wandelend de weg, heuvel op, heuvel af. Opgenomen in de muziek. Liefhebbend die ander die ik niet ken. Niemand worden en daarin iemand. En weer niemand.
Als ik met jou ben, liefje, vrij ik dan met mijzelf, vonken ontlokkend aan een jou die niet jij is? Gebruik ik jou om in stand te houden dat ik besta en te genieten van mij in jouw gedaante?
Of, liefje, beken ik mij aan jou, die andere, en geef ik mij in jou, samen met jou aan die Andere? Onthul jij je tot de poort van het Leven? Waar ik niet ik ben, waar wij zij zijn – de twee die één worden in het lichaam van liefde, en weer twee, en weer één.
Het is beide zo.
Ik strevend naar zelfbevestiging, de antwoorden van gisteren zoekend, mijn grens bereikend, uitreikend in de spiegel naar wat ik niet ben, de spiegel doordringend, opent zich de weg van oplossing en offer en ben ik daarin met jou. Worden wij opgenomen in de Eeuwige die ons omvouwt. Is alles lichaam van liefde. Alles licht. Rustend in het onmetelijke uitspansel van de geest.
Mijn liefje, mijn broeder, mijn zuster, jij.
Het is heel mooi gezegd de noodzakelijkheid van de ander voor het zelf en hoe dat soms even opgelost kan zijn. Het is beide troostend. Ik vraag me af of leraarschap/leerlingschap in zo’n besef nog kan bestaan.
Kijk uit naar volgende blogs
Bijna te intiem om te lezen, maar heb het toch gedaan. Het is mooi.
Ja, Johanna, dat begrijp ik. Ik zei vanmiddag tegen Hanneke dat ik het bijna te intiem vond om te plaatsen. Ik zei: ‘Ik ben er verlegen mee of misschien is beschroomd een beter woord.’ Ik zou het stuk ook niet geplaatst hebben als het alleen over Hanneke en mij ging, maar het gaat via Hanneke en mij over mij en jou, over ik en jij, over object en subject en de scheiding daartussen, en vervolgens over leerlingschap/leraarschap en de consequenties daarvan. Over dit alles hoop ik de komende tijd te schrijven. Een nieuwe golf van inspiratie.
Ah lieve Hans, ik voel me opgenomen in jouw gebed van liefde.
Dank je.