Wat een genade dat het ons werk is om het kaf van het koren te scheiden.
Vandaag had ik weer mijn vrouwengroep en dat vond ik zo verblijdend.
Want ook nu ik niet geheel compos mentis meer ben – met nog steeds als hoofdprobleem dat ik zoveel vergeet en daardoor nogal eens hetzelfde vraag of vertel – ben ik godzijdank wel in het moment aanwezig.
Misschien is het juist doordat ik het verleden van de persoon en waar het de vorige keer precies over ging, niet meer hoef te weten, dat ik me zo precies kan richten op wat er nú gebeurt en dus ook toegesneden raad kan geven.
Ja, ik voel me daarin als een vis in het water.
Moge dit mij gegeven blijven!
Geef een reactie