‘Kijk, ze zit te denken.’

Ik ga nog even door over ‘de hulp van het lichaam’.

We zijn er zo aan gewend dat ‘het in de hersens zit’, dat we vanzelf ons voorhoofd fronsen als er iets moeilijks is. Dan gaat alle aandacht naar die plek. Hoe belangrijker het onderwerp, hoe dieper de frons.
Vreemde gewoonte is dat eigenlijk, ook nogal westers. Ik herinner me dat ik op Gorée in Senegal op een bankje zat, en dat er toen een paar jongens voorbijkwamen die ik kende, en ik hoorde ze tegen elkaar zeggen: ‘Kijk, ze zit te denken’. Alsof dat iets bezienswaardigs was.
Nou heb ik inderdaad niet veel Afrikaanse jongens gezien die zaten te denken. Met denken bedoel ik dan ook reflecteren, bezig zijn met ‘hoe je het gedaan hebt, wat de ander daarvan vindt en wat voor indruk je achterlaat’. Ze zijn praktisch en concreet, en ze maken muziek, niet te vergeten. Natuurlijk hebben ze ook hun methodes om geld te versieren van de toeristen, maar nog steeds raakt hun voorhoofd daardoor niet verkrampt.
Bij ons gebeurt dat wel.

Wat gebeurt er in je lichaam als je je voorhoofd fronst?
Een heleboel wat je niet merkt. Je lichaam is gespannen, er moet iets, je hart bonkt sneller en je achterkant bestaat niet. Terwijl je juist als je een vraag hebt, er goed aan doet achterover te gaan zitten en je te ontspannen, zodat het antwoord vanzelf kan opkomen. Ja toch?

Nu ik Alzheimer heb en dus ook veel dingen vergeet en mezelf regelmatig herhaal, probeer ik er meer dan vroeger op te letten dat ik er niet zomaar iets uitflap. De neiging is sterk hoor, maar het waarschuwingssignaal werkt ook beter dan vroeger. Niet zomaar bij Hans naar binnen rennen als er weer iets opkomt, geen onzinnige mededelingen doen, kortom, respect hebben en rust beoefenen..
Het blijkt mogelijk te zijn om de neiging tot haast waar te nemen zodat het binnen blijft.
En dat vind ik echt de moeite waard.
Hoe moeilijk het ook is, er is altijd iets nieuws onder de zon!