Terug van heerlijk onbekommerd weggeweest.
We waren een paar weken in ons geliefde Gasthof in Jagdhaus. Waar gemoedelijke vriendelijkheid, schoonheid, rust, lekker eten en de prachtige natuur vanzelf tot ontspanning leiden.
Ik ervoer het als heilzaam, alles was helemaal goed – de bomen en de grond en het samen met mijn geliefde daarin lopen.
Wel vroeg het voortdurend van me om dat nare Alzheimergevoel – dat er nu eenmaal is – op de koop toe te nemen, er geen extra aandacht aan te schenken.
Dat is een klus die aardig lukte.
Ik vind het trouwens wel vreemd dat Alzheimer zo vanzelfsprekend beschouwd wordt als iets dat je nu eenmaal in beslag neemt. Terwijl dat met een gebroken been niet het geval is. Dáárvan kan men zich wel voorstellen dat je je ervan losmaakt, terwijl Alzheimer je totaal zou domineren.
Volgens mij is er geen essentieel verschil tussen lichamelijke pijn en de last die met Alzheimer gepaard gaat. Als je last hebt van je zere been moet je ook je uiterste best doen om aanwezig te blijven. En omdat Alzheimer in de hersenen zetelt lijkt dat niet te kunnen en word je natúurlijk depressief.
Dat is niet waar. De rare gedachten, de sterke meningen, het zelfmedelijden – het zijn allemaal dingen die ik allang kende maar die ik met behulp van een ‘tegengedachte’, of door er iets goeds tegenover te zetten, vaak wel de baas kon blijven.
Nu heb ik behalve de gedachte ook een naar lichaamsgevoel. Maar de kunst blijft precies dezelfde:
Het ervaren zoals het is, me niet beklagen, en meer dan ooit aanwezig blijven!
Dat is een grote kunst en die heb ik er wel voor over.
Pure levenskunst.
liefs liny
Hallo Hanneke,
Dank je voor je delen. Het raakt me. Jouw delen geeft mij ruimte.
Liefs, Aminata
Ik word al weer blij van je blog!
Dank je!
Tine
Dag Hanneke,
Altijd fijn te horen hoe jullie dat heerlijke verblijf in het Sauerland ervaren.
Mijn eerste reactie op jouw woorden over het ontbreken van een essentieel verschil tussen een lichamelijke pijn en Alzheimer was: “ik hoop dat dat waar is”. En de vervolgreactie, dat ik geen enkele reden heb om daaraan te twijfelen, want ik heb nooit iemand zo helder over zijn/haar ervaringen met Alzheimer horen spreken als jij.
Het andere is natuurlijk dat het een levenswerk is om steeds weer te herkennen dat de eigen gedachten enerzijds en/of de eigen gevoelens anderzijds niet het centrum van het universum zijn, zelfs niet het centrum van het éigen universum, als dat al bestaat.
Dat is in ieder geval waar en de oefening in dat te herkennen en daar naar vermogen naar te handelen is nú behulpzaam, ongeacht of we nou een zeer been, Alzheimer, een hele andere aandoening of helemaal geen aandoening hebben. Of ik jouw woorden dan als “waar” herken of niet, doet er dan ineens helemaal niet meer toe.
Liefs, Jurjen