Leegte en liefde

Leegte is het landschap.
Even je voorstellen dat er niets over te zeggen is. Er groeien wel degelijk bomen, zolang als het duurt, er worden kinderen geboren en er zijn dus ook vaders en moeders en van alles en nog wat, maar zo nu en dan komt er een hand met een spons die alles uitwist. Vervolgens is er even niemand om te zien dat die hand zichzelf ook uitwist. En dan? Dan is leegte zichtbaar het landschap. Voor de ogen die er niet zijn natuurlijk.
Goed, in het landschap dat leegte is gaat een gestalte rond zonder vorm of gedaante, die door iedereen anders kan worden gezien. Er zijn in de loop van de tijd, die immers steeds weer oprijst uit de leegte, dikke boeken geschreven over deze gestalte en er zijn ook vele oorlogen gestreden om te bewijzen dat de gestalte werkelijk zo is als hij wordt gezien.

Deze gestalte zonder vorm leent zich niet alleen voor alles wat maar kan worden toegekend, hij neemt ook met groot gemak de gedaante aan die de voorstellers van hem verwachten. Totdat – nu komt het! – hij altijd na enige tijd de geziene vorm, het gehoorde woord van binnenuit opensplijt en alles in diggelen valt.
In de leegte kruipen de kinderen over het vlies dat over de afgrond gespannen staat en spelen met de diggelen dat het een lieve lust is.

Ik ben wat meer serieus van aard. Daarom trad ik onlangs de gestalte, toen ik hem weer zag voorbijkomen, tegemoet en zei: ‘Mag ik u vragen? Bent u Christus?’
Hij zei: ‘Gij zegt het.’
Ik boog mijn hoofd en toen ik mij weer oprichtte, werd ik de wind gewaar die door de leegte gaat. Ik deed mijn wijsvinger in mijn mond, bevochtigde hem met mijn speeksel en stak hem in de lucht. Ieder kind weet dat je zo de windrichting kunt bepalen. ‘Ik voel de liefde waaien,’ zei ik. ‘Hij komt van alle kanten.’