Ik ga nog even door op de vorige aflevering en eigenlijk op de laatste drie afleveringen die, zoals ik nu zie, met elkaar een soort inleiding vormen. Ziehier het vervolg, weer in een aantal afleveringen.
*
Als jongen van een jaar of 10 had ik in het schuurtje achter in de tuin mijn lbrt, mijn laboratorium dus, waar ik onder het toeziend oog van mijn vader allerlei scheikundige proeven deed. Een van de eerste dingen die mijn vader mij daar leerde was om met fenolftaleïne vast te stellen of een stof basisch was of zuur. Ik zie nog voor mij hoe de kleurloze vloeistof een paarsrode tint aannam wanneer hij basisch bleek te zijn. Van het ene op het andere moment. De fenolftaleïne veranderde niets aan de stof, hij bracht alleen een bepaalde eigenschap van de stof aan het licht. Hij was een indicator.
Net zo is de ziekte van mijn vrouw Hanneke, waaraan zij nu een jaar of 8 lijdt, een indicator voor mij geweest. Ik kan niet zeggen dat ik er veel door heb geleerd, maar er is wel veel door duidelijk geworden. Paarsrood duidelijk is geworden wat ik daarvoor al wel kende en vermoedde, maar wat toch geen concrete realiteit was – dat ik naast mijn leven niet een ander leven heb. Dat dit het is. Dat het hier is. En dat ik, hoe ook de theorie is, alleen maar kan doen wat ik in de praktijk ben.
Het is vergelijkbaar met wat er gebeurde toen ik kinderen kreeg. Vanaf het moment van geboorte, tot zij uit huis gingen, en ook daarna eigenlijk, werd ik en word ik geconfronteerd met de eigen-aardigheden van mijn kinderen, met die hele speciale kleur, waaraan ik niets kon veranderen en waartoe ik mij alleen maar kon verhouden, waardoor die hele speciale kleur die ik ben opvlamde en onloochenbaar werd.
Lot en liefde dus. Lot als de gegeven situatie, de begrensde werkelijkheid waarin ik mij bevind. Liefde als het antwoord dat ik kan zijn wanneer ik mij niet laat bepalen door mijn verwachtingen en veronderstellingen, door dat andere leven, dat fantasieleven, dat naast mij voortgaat. Lot en liefde en daartussen als scharnierpunt erkenning. Het hoeft niet zoiets groots te zijn als aanvaarding of acceptatie – erkenning is genoeg.
(wordt vervolgd)
Prachtig (h)erkenbaar geschreven! Vooral over Lot en Liefde. Geen geworstel met aanvaarding of acceptatie. Erkenning is genoeg. Alleen bij het lezen hiervan geeft het al ruimte aan de Liefde! Dank voor het delen!