Verder dan licht kan ik niet denken. Waar denken zicht wordt, is licht het laatste wat ik zie. Het licht van het begin, het licht van het eind, het licht in de dingen.
Dit is niet iets dat ik geloof, het is wat ik zie.
Het is niet een levensbeschouwelijke opvatting. Het is ook niet een ethische opvatting. Ik bedoel niet dat de dingen eigenlijk, in de kiem, goed zijn of uiteindelijk goed worden. Ik bedoel er niets anders mee dan dat ik zie dat ze zo zijn. Licht. Uiteindelijk, om te beginnen, nu.
En dat uiteindelijk, om te beginnen en nu is maar heel even mijn uiteindelijk, mijn om te beginnen en mijn nu.
De ervaring een op zichzelf staand wezen te zijn, een afgescheiden en middelpuntig ‘ik’, lost op in het licht.
Een bevrijdend besef zet in wanneer het licht wordt waargenomen als tegemoetkomende Hulp – als het universele oplosmiddel waarin alle individuele bestaan zijn houvast mag verliezen en zich toevertrouwt. Dit besef wordt onmiddellijke realisatie wanneer niet alleen het licht als tegemoetkomende Hulp wordt waargenomen, maar de waarneming zelf licht blijkt te zijn.
Licht is de natuurlijke staat. Verduistering (en het daarmee gepaard gaande afgescheiden persoonlijke bewustzijn) is de uitzonderlijke situatie.
ik zeg
dit is
Poezie
deze
Psalm
dit
zeg ik
Zonder verklaring
wordt het in de ochtend licht
Zacht verdwijnt de nacht
Dag Hans,
Wat bedoel ik?
Precies zoals ik het zeg. Ik ervaar momenteel veel hulp, maar kan dat niet met mijn mind ervaren, nog in termen van zicht of licht. Mijn ik (verklaren en verklaren) speelt nog steeds op. En op een of andere manier ervaar ik dat er iets wezenlijks in mij aan het helen en veranderen is en daarbij is er hulp. Maar hoe en wat kan ik niet duiden, maar het gebeurt. Ik vertrouw mijn leven toe aan God of dat wat ‘daarvan’ voor mij (in welke vorm dan ook) beschikbaar is (en nodig is het, want het water staat aan mijn lippen). Maar wat of hoe, aan wat of hoe, en of ik, of wat dan ook, oplost in licht: ik zou het echt niet weten. Ik vertrouw me toe aan iets dat ik in geen enkele vorm kan duiden.
En vannacht droomde ik dat ik in mijn afstemming een nieuwe fase van ontwikkeling was ingegaan. In onze groep was dat blijkbaar iets nieuws, maar het was niet te duiden of te bespreken, alleen te ervaren. En daarin was het er. Niet gemakkelijk, want het is buiten ons zicht of gesprek.
En misschien is het niets anders dan dat in dit ‘verklarende monster’, dat verklaren niet meer werkt.
Zoiets.
Het is gaande.
Gerard
Ik ervaar toevertrouwen als iets wat volkomen ondefinieerbaar is, ook niet in termen van licht of oplossen daarin.
Gerard
Wat bedoel je daarmee, Gerard?
Lieve Hans,
Ik lees het als een verklaring van wat je vanuit dit standpunt in jouw leven, nu, ziet en begrijpt.
Als een samenballing, geen samenvatting, van jouw leven tot nu toe.
Dank je wel.
groet en liefs Marian
Veel dank voor het grote vertrouwen dat je via deze mooie tekst en andere teksten doorgeeft. Hartelijke groet en alle goeds,
Marjolijn
Wat ik kan zien: contouren, kleuren en contrasten, zie ik door de breking van het licht. Ik noemde dat steeds (gedeeltelijke) verduistering. Maar je laat me nu zien dat de lichtervaring prevaleert. Hulp. Heling. Dank.
Amen, zo helemaal waar! Fijn om daarmee de Kerstmaand in te gaan waarin het zo om licht en duisternis gaat…