Een paar jaar later volgde ik in Drenthe een bio-energetische vijfdaagse workshop. Dat was andere koek. Het ging er allerminst afgewogen aan toe. Er was geen sprake van subtiel overleg. Het was rauw en direct. Rennen, aarden, trillen, schokken, huilen, schreeuwen. Alles lichamelijk. Alles emotioneel. Steeds weer bewegen, lopen en rennen, om in je lichaam en in je ritme te komen, tot de spieren zo gingen opspelen dat we, jong en oud, de trap niet meer op of af konden.
Vibrerende emotie, in mij, om mij heen. Zinderende energie, niet alleen voelbaar, ook zichtbaar, spetterend licht. Verdrongen herinneringen, gevoelens waarvan ik niet wist dat ze in mij leefden. Het was wat je noemt een trip.
En toen, toen het stof weer was neergedaald en de hartstochten waren gestild, wat bleef er toen over? Wat restte er van die dagen, behalve dat het een spannend avontuur was als een kanotocht over wild water?
Waarschijnlijk hebben die dagen ertoe bijgedragen dat ik mij verder energetisch-therapeutisch ging bekwamen, maar voor mijzelf, voor mij persoonlijk, bleef er van mijn ervaringen gedurende die dagen niet veel over. Er was eigenlijk maar één ding dat echt beklijfde: het besef dat ik de dingen in mijn eigen tempo moest doen.
Het werd mij tijdens die vijf dagen duidelijk (zoals zaken je duidelijk kunnen worden die je allang weet) hoe belangrijk mijn eigen tempo en dus ook timing voor mij was en dat ik daarin weinig armslag had.
Ik ontdekte dat er twee valkuilen waren.
Valkuil één was dat ik mij liet leiden door de drang tot competitie en sneller ging dan ik eigenlijk wilde, bij voorbeeld om de ander bij te houden of te overtroeven.
Valkuil twee, net zo diep en net zo gevaarlijk, was dat ik uit sociale overwegingen, uit de behoefte aan gezelligheid of gemak, om erbij te horen of gewoon om een prettige indruk na te laten, het tempo van een ander aannam en langzamer ging dan ik wenste. Het kwam er dan meestal ook op neer dat ik minder uitgesproken werd en minder precies.
Er was niets tegen een sprintje zo nu en dan en er was ook niets tegen een tijdlang samen opgaan, maar dan moest ik toch weer terugkeren naar het tempo dat ik alleen in mijzelf kon vinden. Als ik mij te lang op de ander bleef richten, kreeg ik het benauwd en ontstonden er conflicten. Waarbij ik moet aantekenen dat mijn marge wel heel smal was, duidelijk smaller dan bij de meeste mensen.
Lastig om mee te leven. Voor mij en voor mijn naasten. Maar ja, je roeit met de riemen die je hebt of je roeit niet.
Het was eigenlijk net zo’n soort inzicht als dat van de psycholoog waarmee ik deze serie begon. Jezelf serieus nemen en plassen wanneer je moet.
(wordt vervolgd)
Zo grappig Hans. Je eerste post over plassen als je moet plassen herinnerde me aan de keer dat ik precies hetzelfde zei tegen de psycholoog die mij begeleidde. Dat ik dat geleerd had. En nu deze post die me spiegelt wat ik daarna leerde en nog steeds leer. Mijn tempo ligt lager dan dat van anderen. Voor het merendeel omdat ik een visuele beperking heb gekregen. Ik moet wel. Maar daar doorheen loopt denk ik mijn wezen die tot bloei komt in klein, subtiel en zacht. De beperking is meer en meer mijn gids daarin.
Dank weer voor jouw spiegel en inspiratie! Groet, Karin
Wat een herkenning Hans,steeds weer terug bij af.
Dank daarvoor.
Dank je wel, Hans.
Veel herkenning.
Steeds weer vergeten en ook steeds weer, god zij dank, de roep, de zachte wenking me te wenden naar de bron, naar daar waar ik het liefste wil zijn.
Allemaal geboorteweeën.
Wat een geluk!