Liever verlegen

24 augustus 2013
Ik bevind mij in een andere staat van zijn.
De meningen houden geen stand, want ik heb er veel last van en ik wil ze niet meer.

Ik ben benieuwd hoe dat zal gaan.
Als het me lukt de meningen te laten voor wat ze zijn (want ik vind ‘oplossen’ een te grote stap, dat lukt niet zo gauw) komt er per definitie iets onbekends tevoorschijn,
Met een mening voel je je zeker.
Maar ik heb echt de verlegenheid liever – alsof ik voor het eerst gewoon tussen de mensen ben, zonder die wetende houding.

Ik weet nog goed  hoe ik in de eerste klas – wat voor mij meteen de tweede was omdat ik de eerste had overgeslagen – vanzelf in de bres sprong voor een jongetje dat werd gepest, en dat de meisjes me toen stom vonden. Mee willen doen met de anderen was er toen dus helemaal niet bij, dat kwam later.

In zekere zin word ik weer als een kleuter, zonder gedragspatronen en openlijk benieuwd.
Dan heb ik wel graag de tijd van vóórdat ik er zo trots op was dat ik al kon lezen.
Moge mij dat gegeven worden!

*

25 augustus 2013
Vrijdag ben ik weer onderzocht in het VU-ziekenhuis.
Het begint een vertrouwde rit te worden.
Zoals altijd werden we daar zeer vriendelijk ontvangen.
Samen hadden we een gesprek met een vrouw over hoe het nu precies gaat,
waarbij Hans heel precies vertelde hoe het voor hem is, wat een extra zorg en aandacht het van hem vraagt.
Toen werd ik weer getest, ditmaal door een aardige jongen (van een jaar of 30 dus).
Hij begon met een geheugentest: hij noemde achter elkaar zelfstandig naamwoorden op die ik moest herhalen. Een hele rij.
Maar doordat ik dat eng vond had ik meteen een knoop in mijn maag en kon ik niet meer dan vier onthouden – zonder die knoop trouwens ook niet hoor. En hoe hij het ook probeerde, het ging niet. Dus zei ik dat hij beter kon stoppen, omdat de spanning dat ik het moest kunnen mij echt in de weg zat. Ik werd kattig, maar het duurde nog wel even voordat hij ermee stopte. Hij moest natuurlijk zijn repertoire afwerken.
Toen kwamen er net zoals de vorige keer allerlei puzzelachtige plaatjes, zoals ’wat hoort hier niet in thuis’. Tja, dat valt niet onder het uitgevallen gebied, dus die doe ik gewoon als een soort spelletje.
Dit maakte me trouwens wel benieuwd naar hoe het dan zit met die gebieden. Ik zou wel weer zo’n foto willen zien van mijn hersens en of er verschil is met die van de vorige keer.
Maar dat gebeurde nu niet.
We krijgen binnenkort een uitslag van dit onderzoek. Ik ben benieuwd.

Wordt vervolgd