Gisteren was Hanneke jarig. Ze werd 77.
Ik schrijf een eerbetoon. Het is een herinnering en een herkenning tegelijkertijd.
Ik kwam ergens een foto tegen van Hanneke, een foto die iets meer dan 11 jaar geleden is gemaakt in Ibiza, waar ik toen de winter doorbracht. Ik herinner mij niet meer dat ik de foto heb gemaakt, maar ik weet wel waar hij is gemaakt: in een barretje in Santa Eulalia, waar zij altijd op mij wachtte wanneer ik naar de sportschool was geweest.
11 jaar geleden – rond die tijd is het aantasten van haar brein begonnen, ‘de neerslag van eiwitten die de communicatie tussen de hersencellen moeizamer maakt’. Er was nog niets aan haar te merken. Zij kijkt mij aan met die rustige ontspannen blik van haar, genietend, ook van mij genietend, aanwezig en schouwend tegelijk. Oh, wat hield ik van die rust!
En wat hield ik van de warmte, die ook op de foto van haar afstraalt. De warmte van haar wezen, het vuur dat haar vervulde met levensvertrouwen en vitaliteit.
Zij kijkt in de foto naar mij over de tijd heen. Alsof zij toen al naar mij nu keek, de man zag die ik nu ben, die herkende als haar reisgenoot in de tijd.
Het is geen sentimentaliteit om zo naar haar op die foto te kijken, want zo keek zij vaak naar degene die tegenover haar zat, of ik het nu was of een cliënt of een vriendin, haar dochter of een leerling. Ze keek naar die wonderbaarlijke verbinding tussen hoofd en hart, die meest menselijke verbinding die in de tijd gerealiseerd kan worden.
Dat was haar kracht, dieper dan haar intelligentie en haar oordeelsvermogen. Zij zag niet de belofte in de ander, aan beloften had zij maling, zij zag het beste in de ander, en zij zag hoe in het lotsgebeuren van de tijd het beste tot vrucht kon worden.
Zo kijkt zij naar mij, daar tegenover haar, door de tijd. Zij zag mij in mijn verscheidenheid, mijn palet, en zij was vol vertrouwen dat ik mijn kunstwerk zou voltooien. Standvastig en tevreden zag zij de nacht en het ochtendlicht tezamen.
En nu is zij zoals op het portret dat Petra, een van haar lieve verzorgsters, van haar heeft gemaakt. Nog steeds schouwend, nog steeds vurig, maar ontdaan van haar charme en haar kleurenrijkdom. Zij beziet zich niet meer in de dingen, de wereld is haar niet meer tot spiegel, maar wanneer zij waarheid hoort of ziet, breekt het licht naar buiten. Zij houdt zo van waarheid, van wat zij tegenwoordig de werkelijkheid van de werkelijkheid noemt en als zij die essentie proeft, staat even die vrouw die ik zo goed ken in haar op. En kijkt mij aan. Ik kan het niet geloven, maar het is waar.
Dank je wel, schat, dank je wel, vrouw, die ik vaak niet meer kan bereiken en die mij toch nog steeds bereikt, omdat dezelfde trilling ons beroert en we elkaar blijven uitnodigen om te gaan waar het gaan ons leidt.
Wat een geluk dat we elkaar hebben gevonden en dat we voorbij het vinden elkaar hebben ontsloten. Ik ben jou zo dankbaar, jou en het leven.
(wordt vervolgd)
Lieve Hans,
alsnog gefeliciteerd met de verjaardag van Hanneke. Ik ben blij haar zo helder en precies als ze was gekend te hebben. En hoe dat er de laatste jaren soms opeens vol was.
Je schetst een prachtig Beeld van haar. En Petra, ieder in beeld. Ook heel mooi.
https://m.youtube.com/watch?v=Ew0O2-YOPg0&themeRefresh=1
Er is over jullie liefde een lied geschreven. Frans Halsema zingt het. Herken jouw liefde er zo in Hans.
Wat een herkenning. Ook ik kon het niet droog houden. Mijn geliefde wordt in april 77. Het lijkt wel of ik steeds meer van haar ga houden. Terwijl contact via de taal vrijwel 0 is geworden.
Gefeliciteerd Hanneke!
https://open.spotify.com/track/0Dv2dILPDIqPjCqGbW9WTN?si=a46a4a66b70d4d8f
Samen
ieder zijn weg
en toch steeds weer samen.
Jullie: liefdevolle mensen die altijd elkaars gezelschap zoeken en zochten.
Ontroerend, altijd al, maar nu nog duidelijker aan het licht gebracht.
De pijn, het verdriet en ook steeds dat te zien wat er werkelijk toe doet.
Samen vallen met elkaar in met het moment.
Dank voor zoveel gulheid en LIEFDE
Beste Hans, hoewel ik Hanneke noch jou ooit ontmoet heb en in die zin niet ken, ken en herken ik het onbeschrijfelijke en ontroerende wonder dat tussen jullie bestaat. Dankjewel dat je dat wonder zo prachtig hebt verwoord.
Pure love and acceptance move the universe, and I felt its shift as I read your words. You two are truly immortal travel companions. Happy Birthday, Hanneke. With love.
Tot tranen geroerd. Zo echt Hanneke. Dankjewel.
Prachtig en nog gefeliciteerd
Als ik uw berichten lees, stap ik in een wereld die ik maar ten dele ken. U leert me wat liefde is. Ongekend mooi. Om stil van te worden.
Dank je Hans, je woorden ontroeren en zijn een lichtbaken voor me.
Prachtig
Hans,
zoveel liefde,
daar ben ik stil van…
Lieve Hans,
Wat en rake kenschets van Hanneke.
Die blik ken ik en ook ik prijs mij gelukkig dat ik haar in een heel belangrijke fase van mijn leven heb ontmoet. Ik heb veel aan haar te danken.
Jullie liefde is altijd zo tastbaar geweest en straalt ook door dit eerbetoon heen.
Gefeliciteerd daarmee en dank jullie beiden voor alles.
Hartegroet,
Petra
❤️
Wat een prachtig eerbetoon aan Hanneke Hans!
Zo mooi hoe je haar beschrijft zoals ze elf jaar geleden was en zoals zij nu is, waarbij hoe zij eerder was nog geregeld door de versluiering van haar ziekte heen breekt.
Wat een prachtig portret maakte Petra! Precies zoals ze is!
Hanneke boft ook echt met jou Hans! Dus jullie boffen met elkaar.
♥️
Hans,
Dank je wel,
Dit is liefde,
Ontroerend mooi!