Martelares en moeder

Nou nou, vandaag had ik het echt wel te pakken.
Steeds weer het voornemen om ‘het’ niet te doen, en dan toch steeds weer een soort van martelares-achtig gedrag. Bijvoorbeeld: door een zielig gezicht te hebben. Het is dan wel echt zo dat ik me zielig voel, maar ondertussen hoop ik ook dat iemand het ziet. Dit gebeurt natuurlijk alleen bij de naaste familieleden. En het allermeeste bij de heer des huizes.
Echt, het is gebeurd voordat ik het weet.

Toch denk ik dat ik er wel toe in staat ben om het niet te doen. Want tja, toen ik nog wel bij mijn volle verstand was had ik ook al die neiging om het middelpunt te willen zijn; eigenlijk is het zo dat ik nu, omdat mijn verstand niet meer zo werkt als vroeger, die speciale ijdelheid als iets vreemds ga opmerken – en erop gericht ben ermee op te houden.
Zogezegd een voordeel van het nadeel.
Nu de praktijk nog.

Het is trouwens wel interessant dat ik al die tijd niet aan ’Alzheimer’ denk. En zeker niet als een reden om me centraal en lastig te gedragen.
Stel je voor dat je dat wel doet: ‘Tja, dat ben ik niet, dat is mijn Alzheimer, dus daar kan ik niks aan doen’.
Ik geloof werkelijk dat het zo is, dat deze ziekte het altijd al aanwezige egocentrisme (‘ik ben de enige en de belangrijkste’) versterkt. Dat kan natuurlijk ook gebeuren doordat je je dan juist terugtrekt van de mensen en liever op jezelf bent.

Mijn moeder, die een jaar geleden is overleden, had Alzheimer. Ze verbleef toen een tijdlang in een verpleeghuis en daar bezochten we haar.
Ik vond het zo opvallend hoe alleen de mensen daar waren. Aan een grote ronde tafel zaten bijvoorbeeld drie vrouwen, zo ver mogelijk van elkaar vandaan, te zwijgen.
En er liepen wat mannen rond die alles overal zo netjes mogelijk neer probeerden te leggen.
Maar communicatie was er niet, en daar werd kennelijk ook niet van uitgegaan.
Toen mijn moeder zich uit zichzelf niet meer kon aankleden en bewegen, werd ze aan een tafel gezet. Ze was heel zwak en at bijna niets meer. Mijn zussen en ik bezochten haar en gingen aan weerszijden van haar zitten. Maar ze had een pop tegenover zich op de tafel staan, waar ze tegen praatte en waar ze zo te zien een lief en vrolijk contact mee had, en dat bleef zo. Het leek zelfs wel alsof dat een beetje versterkt werd doordat wij er waren.
Een behoefte aan contact met ons was er dus blijkbaar echt niet.

Dat zal ik niet zeggen.
Zeker met mijn lieve man ben ik erop gericht hem te blijven zien en het te  merken als ik me zo zelfzuchtig gedraag. In dat opzicht heeft hij met mij ook geen greintje medelijden. Hij omzeilt me trouwens ook niet. Ik krijg echt op mijn lazer als ik me te buiten ga.
Nu kom ik ook in contact met de moeite om echt iets te vragen. Zo’n vraag waarbij je eigenlijk altijd ook op een teken van de andere kant wacht. Die neiging komt sterk aan het licht. En dat is goed.