Mijn boek is klaar, de roman waaraan ik zo lang heb gewerkt. Het boek is klaar, maar ikzelf ben er nog niet klaar mee. Ik ga er in gedachten steeds naar terug. De hoofdpersonen leven voor mij en zijn niet af, net zoals echte mensen. Dat heb ik bij dit boek veel sterker dan bij mijn andere, meer beschouwende werken. Ik vind het moeilijk om er afscheid van te nemen.
Dat komt ook doordat het verhaal zozeer een eigen leven is gaan leiden. Toen ik er acht jaar geleden aan begon, wist ik wat ik wilde schrijven, de hoofdlijnen in ieder geval, maar dat veranderde al snel en toen werd wat ik wilde schrijven het startpunt en niet het eindpunt. Zoals dat zo vaak in het leven gaat, was er geen lange lijn, maar een reeks van improvisaties, die terugkijkend toch een lijn bleek op te leveren. Ik was de verteller, maar achter mij was een andere verteller werkzaam die als het ware door mij heen schreef.
Bij tijd en wijle vond ik dat wel fnuikend – dan had ik een mooie intrige verzonnen en dan zat ik daar drie dagen met veel plezier aan te schrijven en dan paste het er toch niet in, volgens die verteller daar achter mij. Wissen dus. Nou ja, om het verlies draaglijk te maken, sloeg ik het dan op in een reservebestand, dat ten slotte bijna zo groot is geworden als het boek zelf en waar ik waarschijnlijk nooit meer iets van zal gebruiken.
Ik had van tevoren gedacht dat ik, wanneer het boek klaar was, meteen zou doorstomen naar een volgend boek. Ik voelde dat andere, dat nieuwe boek, al meer dan een jaar in mij dringen en ik meende dat ik wist waarover het zou gaan. Ik was zelfs al aantekeningen aan het maken, maar nu mijn roman klaar is, is dat andere er niet meer. Er wringt niets meer. Er is leegte. En dat is het.
Ik heb opeens vrij, terwijl ik helemaal geen vrij wil hebben. Ik wil goddelijk bewogen worden, worstelen met de taal, in de ‘flow’ komen, meegenomen worden door die verteller achter mij, tegensputteren, mij toch laten leiden en desnoods reservebestanden maken. Maar niets daarvan. Ik heb vrij. Dat heb ik heel lang niet gehad.
Wat doe je als je vrij hebt? In de zon liggen? Wat je altijd al had willen doen? Ik wil helemaal niet in de zon liggen en ik heb, zeker de laatste jaren, gedaan wat ik altijd al had willen doen. Gelukkig is er David Lynch.
Wij zijn in Duitsland. Nog steeds sneeuw rondom. Te gevaarlijk voor Hanneke om te wandelen. Wij blijven dus binnen en kijken naar seizoen drie van Twin Peaks, 18 afleveringen, van David Lynch.
Het is de tweede keer dat ik ernaar kijk, nu van begin tot einde samen met Hanneke. Ik vind het een geweldige serie, een meesterwerk met gebreken, het is echt, waarachtig, prachtig gefilmd, met gebreken en al. Er gebeuren gruwelijke dingen, zoals gruwelijke dingen kunnen gebeuren, en hij heeft het vermogen om mij als kijker niet toeschouwer te laten zijn, maar deelnemer. Onder alle opwinding is er een aandacht en rust, waardoor ook de kleine gebeurtenissen diepte krijgen en een stille noodzakelijkheid. Daarbij is er een voortdurende humor, zonder dat het te kluchtig of melig wordt – de humor van ‘zo wonderlijk is het leven en zo gek zijn wij’. Wat mij betreft slaat hij te ver door in de elektrische ontladingen en ‘reverberations’ en ik haak ook af als hij doorschiet in voor mij niet navoelbare demonische toestanden en dan is hij ook nog eens rommelig, al die onaffe einden, bedoeld of onbedoeld. Maar ja, dat zijn de gebreken en die neem ik op de koop toe.
Het is heel bijzonder voor ons om daar samen naar te kijken, want we kunnen al heel lang niet meer samen naar een film kijken. Doordat Hanneke zo’n kort geheugenbereik heeft, kan ze de intrige van een verhaal, zeker wanneer er meer dan twee personen in voorkomen, niet meer volgen. Maar bij David Lynch doet het er niet toe dat zij de hoofdlijn niet kan volgen en dat er misschien wel 60 mensen in meespelen, de gebeurtenissen op zichzelf zijn boeiend, indringend en kloppend voorbij het rationele. De delen weerspiegelen het geheel, waardoor het niet zo belangrijk is of je de lijn van a tot zet kunt volgen. Ikzelf raak ook regelmatig de draad kwijt, maar die vind ik dan weer, net zoals Hanneke, omdat datgene wat op het moment zelf gebeurt zo aansluit bij mij. De oninlijstbare waarheid van het moment.
Lezen en naar David Lynch kijken, dat doen wij nu in onze vrije tijd, we slapen veel, we praten wat, we eten een hapje en nog een hapje. Ik droom dat ik het oude huis verlaat. Samen met Hanneke. Ik weet niet waarheen. Het licht neemt toe. We zullen wel zien.
Dit alles in de aanloop naar de lente. Wat was het een lange winter! En nu wordt het Pasen. Misschien schrijf ik daar nog over. Als die verteller achter mij daar tenminste akkoord mee gaat.
Wat een geweldig bericht Hans: je boek is klaar…maar je bent nog niet klaar met de mensen in je boek.
Herkenbaar na zo’n periode waarin je je zo ingeleefd heb in de personen, dat ze in je zijn gaan leven.
En nu weer de vrijheid om…..ja, om wat te doen. Twin Peaks kijken, samen met Hanneke. Rust en ruimte ervaren. En het directe leven om je heen in al haar details. Geniet er samen van. De lente is elk jaar intenser.
Lieve groet,
Janneke
Hoera, het boek is af! Ik kan niet wachten het te lezen.
En wat doet de schrijver nadat het boek af is? Twin Peaks kijken, en misschien af en toe in zijn geest verwijlen met de personages uit zijn boek. En misschien kom je daar die andere verteller ook nog wel tegen.
Ik wens je nog een fijne tijd in Duitsland met Hanneke en Twin Peaks.
Lieve Hans,
Blij dat ik jouw woorden weer gevonden heb. Ze smaken net zo verfrissend als de eerste keer ik ze geproefd heb, en klinken als een helder zilveren bel.
Ik ben dankbaar dat ik zo veel jaren geleden van jouw bron heb mogen drinken.
Ik zal met vreugde jouw boek lezen!
May your stream run full and clear, and always give life to its neighbors.
a nod from an old friend –
Heidi Gail
Gail, wat een verrassing! Het is wel 45 jaar geleden dat we elkaar troffen (hoewel, daarna ook nog een keer, als ik mij niet vergis). Ik vroeg mij pas geleden nog af hoe het jou zou zijn vergaan. En daar ben je dan. Dank je voor je woorden. Liefs, Hans
Ik ben nog niet vergaan 🙂 Jammer dat je lezing in Utrecht vol zit; ik was anders gegaan. Het is kennelijk nog niet de tijd, dat onze sterren gaan kruizen. Wellicht een andere keer.
We hebben in gedachten elkaar weer getroffen.
Tot ooit.
Liefs voor jou en Hanneke, Gail
Lieve Hans, gefeliciteerd. De roman is klaar.
En nu ben ik, die langs de lijn meeleefde die jaren dat je aan het schrijven was, heel benieuwd naar wat er tenslotte van alle schrijfsel op papier is gekomen in de roman. Ik kan bijna niet wachten tot ik kan gaan lezen.
Even hoeft niets geschreven te worden. En dan komt er weer iets, alleen weet je nog niet wat. Ja, dat ken ik ook. Plezier met Lynch, Hans!
Wat een mooi bericht!
Ben zeer benieuwd naar het verhaal.
Hartegroet, Nel
Beste Hans, wij kennen elkaar niet persoonlijk, we hebben elkaar niet eerder ontmoet. Je blogs volg ik geboeid en met plezier. Dit keer voel ik me gekend in je beschrijving van de plotse leegte na het zetten van een punt achter de laatste regel van een manuscript. Kaal. Achtergelaten door je personages en het verhaal waarin je je lange tijd bewoog. Jezelf vullen met nieuwe verhalen, van anderen, van andere schrijvers. Een sneeuwwitte pagina. Mogelijkheden. Ik dank je voor je verhalen en wens je goeds. En sporen, sporen in de sneeuw. Om te volgen of gevolgd te kunnen worden.
Hartelijke groet,
Rita Spijker
Fantastisch, het boek is klaar. Hartelijk gefeliciteerd.
Ben natuurlijk reuze benieuwd. Heb je een uitgever?
Lieve groet
Lieve Hans, gefeliciteerd met jouw boek, een roman. Ik ben er heel erg benieuwd naar.
En ja ik kan me voorstellen dat het vrij en leeg voelt. Misschien zo ongeveer wanneer een kind het huis uitgaat. Het is niet klaar maar je kunt je er niet meer mee bemoeien.
Moest ook wel glimlachen over her serie kijken. Hebben we het daar niet ooit eens over gehad op dit forum?
Liefs Victorine
Lief en van harte allebei.
groeten van Wilma Post.
Gefeliciteerd, Hans. Ik ben erg benieuwd.
Gefeliciteerd met het gereed komen van je boek! Ik ben benieuwd en wens jullie nog een ontspannen tijd om daar samen van te genieten!
zo mooi hoe je verteld over de verteller achter je..in je..;
zo herkenbaar ook in het worstelen met wat je eerder dacht te creëren,ja en dan blijft het ergens in reserve liggen tot…ja zelf merk ik dat ik na een tijdje niet eens meer weet dat ik het geschreven , geschilderd of begonnen was;
tot de innerlijke leiding me plots weer via en kleine omweg op het spoor brengt..
ja en ook zo herkenbaar ..dagen van vrij zijn …of leegte…ongewild .en toch ergens in verlangen aanwezig..
dank voor het delen ..ook het vrij-zijn met Hanneke
warme groet Miomi