Hier ben ik weer, ditmaal vanuit Zutphen.
Een prettige, mooie en rustige plaats om te vertoeven.
Deze andere plek maakt dat ik mijzelf ook in een ander daglicht zie.
Waardoor grappig genoeg ‘mijn Alzheimer’ een onderdeel wordt van de onwennigheid in een nieuwe omgeving. Ik ben nooit een ster geweest in het vinden van de weg, en nu zijn we hier samen aan het ontdekken.
Dat is een verlengstuk van iets dat ik altijd heb gehad: moeilijk de weg kunnen vinden en bang zijn om te verdwalen.
De Alzheimer is daar een versterking van. Zo zie ik het ook graag, want dat wil zeggen dat ik me kan inzetten om de weg te vinden in plaats van me neer te leggen bij een ongeneeslijke ziekte. Dat is inspirerend en stemt vrolijk!
Ik merk in de reacties op wat Hans en ik schrijven soms een vorm van meewarigheid en overdrijving waar ik niet blij van word. Want ik ben niet neerslachtig – ik doe meer dan vroeger alles wat ik kan om hier te zijn, en een opgewekt gemoed te houden. Dat vraagt alles en lukt aardig.
Dus maak het alsjeblieft niet anders dan het is. Het is echt mijn weg.
Dag Hanneke,
Heel duidelijk, die oproep: “Maak het niet anders dan het voor mij is”.
Geef ik graag gevolg aan.
Paul
Lieve Hanneke,
Toen ik hoorde dat je Altzheimer hebt werd ik daar eerst heel verdrietig van: Hanneke, mijn belangrijkste levensgids, de meest scherpzinnige vrouw die ik ken en de meest radicale en precieze onderzoeker verdwijnt langzaam in de schemering was mijn gedachte. Gelukkig kreeg ik de link naar je dagboek ook gisteren en vanmorgen begon ik te lezen. Wat werd ik daar blij en verhelderd van! In de grond van de zaak ben je nog altijd diezelfde vrouw en maak je van je ziekte lesmateriaal voor jezelf en ieder die het leest. En het is ook vreselijk dat je dit overkomt. Het is er allemaal tegelijk.
Ik heb vanaf de eerste dag dat ik je ontmoette van je gehouden en die liefde stroomt weer helemaal nu ik je dagboek lees. Je bent een periode uit het oog geweest, maar nooit uit het hart! Ik hoop nog veel van je observaties en ervaringen te lezen.
Ha Han,
Ja, mijn reactie op je vorige stukje was overdreven, dat realiseer ik me nu.
Het Grote Kunst noemen, is meer iets wat ik jou toedichtte, dan dat dat voor jou opgaat.
Jij bent zo gebakken dat je je blijft inspannen om een opgewekt gemoed te hebben, niet meer en niet minder.
Daar kan ik wel respect voor hebben.
En dat doe ik.
Mariette