Vandaag is het onaangename misselijke ‘Alzheimergevoel’ wel heel sterk.
Ik moet alles op alles zetten om er met mijn bewustzijn niet in mee te gaan, bijvoorbeeld door zelfmedelijden te hebben en een slecht humeur, en me zielig te gaan gedragen. Dat zielige gedragen is trouwens altijd jegens een ander die mij dan ook zielig moet vinden, en dat wil ik nou juist weer niet. Jaja, het is ingewikkeld.
Maar het is mogelijk om aanwezig te blijven en die ander te zien – het luistert wel heel nauw, maar het is mogelijk.
Steeds weer is daarbij grote hulp me te wíllen realiseren hoe het voor die ander is.
En die wil gaat niet verloren, ook al kan hij wel bedolven raken onder zelfmedelijden en ‘dat nare gevoel’.
In wezen blijf ik vrij, dat is niet een gevoel maar een weten.
Ik ben erg onder de indruk van je moed en kracht.
Dank voor de manier waarop je dat onder woorden brengt.
Paul
‘In wezen blijf ik vrij, dat is niet een gevoel maar een weten….’
wat een prachtige zin .. zoveel lagen en direct het – mijn – wezen rakend.
dank Hanneke voor je prachtige woorden steeds weer
Nou Han, het is echt Grote Kunst die je aan het beoefenen bent.
Petje af!
Medelijden, nee. Maar wel mededogen, ik geef het je maar te doen.
Wat een geluk dat je zo’n sterke wil hebt.
Dag lieve zus,
Mariette
Mooi precies: de wil je te realiseren hoe het voor de ander is.
Fijn dat je blijft schrijven – Maarten
Wat een schoonheid en gevoeligheid spreekt er uit je woorden. Dank je voor het delen Hanneke.
Zo kort. Zo helder. Zo to the point. Dankjewel Hanneke.