26 april 2013
No more braingames for me, no,
No high scores for intelligence too!
I’ll have to do with my nature
Let’s hope that this really will do.
Dit is meer dan alleen een zware klap om te verwerken, want ik ben echt benieuwd naar het verloop. Gelukkig heb ik nog wel genoeg hersens over om belangstellend te zijn. Dat heeft ook iets komisch, vind ik, want het ziet er naar uit dat het verloop betekent dat ik steeds minder helder zal worden! Het is in zekere zin dus een doosje in een doosje: de patiënt die in de war raakt beschrijft het proces van in de war raken.
Wie weet vertraagt deze instelling het verloop wel!
*
Wat nu actueel is, is dat ik mijn autootje vaarwel heb moeten zeggen.
Ik mag namelijk niet meer rijden.
Dat wil zeggen: ik mag misschien wel rijden, maar dan zou ik eerst een test moeten doen waarvoor ik zowel op de grote weg als in de stad Utrecht zou moeten rijden. En dat is nou juist wat ik al een paar jaar – ook voordat het geheugenverlies begon – niet meer deed, omdat ik dat te moeilijk vond en mezelf daarvoor niet genoeg vertrouwde.
Wat ik nog wel graag deed is van hieruit rijden naar mijn vaste boodschappen-plekken: Doorn en Wijk bij Duurstede. In beide gevallen kan dat via een vrij rustige weg, waar ik geen enkele moeite mee heb en die ik prettig vind om te rijden. Een soort klein uitje.
Maar helaas, omdat ik die test niet doe krijg ik geen nieuw rijbewijs en kan vanaf nu dus nóóit meer rijden. Dat vind ik heel jammer.
Omdat ik nu ook mijn auto niet meer hoef te laten keuren en repareren, ben ik naar de garage gegaan waar ik al kwam sinds ’94, toen we hier kwamen wonen. Ik heb mijn auto, een tweede hands Opel Corsa, daar indertijd ook gekocht.
Vanaf het begin ben ik daar heel persoonlijk en vriendelijk geholpen – het was swingen geblazen. Ik weet nog goed hoe Nico, de eigenaar, mij de auto aanbood als een buitenkansje; een oude man had er een tijdje in gereden en hij was nog zo goed als nieuw. Daar had ik dus mazzel mee, het was echt een auto voor mij.
Het doet me verdriet dat daar nu een eind aan is gekomen.
Ik ben afscheid gaan nemen van de mensen in de garage. Ik heb hen verteld wat er met mij aan de hand is en dat ik er dus niet meer zal komen met mijn autootje, en ik heb hen hartelijk bedankt. Ze waren heel aardig, ik zal het contact met hen missen.
Gelukkig wil Hans mij overal naar toe brengen, dat is wel een pleister op de wonde.
En gelukkig heb ik mijn autootje aan mijn lieve zus Mariëtte kunnen geven die er heel blij mee is. Omdat ze mij regelmatig meeneemt zal ik er ook nog van kunnen genieten –
maar het is en blijft een verlies.
Wordt vervolgd
Geef een reactie