Gisteren, 12 februari, hebben we een bezoek gebracht aan professor Scheltens, in het VU-ziekenhuis – met voor de derde keer een onderzoek in de vorm van een gesprek over mijn Alzheimer. Daarna vond nog een psychologisch onderzoek plaats.
Het was prettig, stimulerend en ontroerend.
Er was geen formele afstand, in plaats daarvan ervoer ik hem als werkelijk persoonlijk benieuwd naar hoe het met mij ging. En dat werkte inspirerend, ik kon er als het ware meer over zeggen dan ik wist.
Er gebeurde ook iets geestigs: hij vroeg me of ik wist wie er net was overleden. Hij bedoelde mevrouw Borst. Ik zei: “ja, Philip Seymour Hoffman, dat vind ik erg’.
Dat vond hij ook.
Ik was dus geen patiënt en voelde me juist daardoor werkelijk geholpen.
Lieve Han,
“Ik was dus geen patient en voelde me juist daardoor werkelijk geholpen”.
Met deze zin vat je tegelijkertijd je hele instelling jegens alzheimer, maar ook je hele levenshouding samen.
Bewonderenswaardig mooi, hoor.