Ontevredenheid is het onderwerp.
Tevredenheid is een groot goed. En ik vind het zo merkwaardig dat mensen vaak pas tevreden zijn als er iets is waar ze ontevreden over kunnen zijn. Alsof er echt naar gezocht wordt. Zo is het bij ons in de westerse wereld in elk geval wel. Een behoorlijk ijdel volkje.
‘Hoe gaat het met je?’
‘Goed, maar’ ….. en dan komt er een verhaal over datgene dat eigenlijk anders zou moeten zijn. Ik betrap mijzelf er ook regelmatig op hoe gemakkelijk dat gebeurt.
Kennelijk denkt men hier, en vindt men ook, dat ongemak en lijden, en in het algemeen moeite moeten doen, niet bij het leven horen.
Dit gaat zelfs zover dat je er een slecht humeur door kunt krijgen als het niet zo gaat als je het ‘t liefst zou willen. Dat vindt men volkomen verantwoord. En daarbij blijft het niet. Want men gaat als alles in orde is iets zoeken om toch niet geheel blij en tevreden te hoeven zijn.
Raar. En ook zonde. En dom. Echt wat je noemt een glamour.
Ik spreek uit eigen ervaring. Ik heb deze ziekte die niet overgaat, en dat geeft mij geen enkele reden om de pest in te hebben, of te menen dat ik het middelpunt ben. Het is zelfs zo dat ik veel meer dan vroeger zie hoeveel mensen het moeilijk hebben – en, de andere kant – hoe gemakkelijk mensen, en ikzelf dus ook, vinden dat ze hun gezicht kunnen laten hangen en onaangenaam mogen rondkijken.
Dat is helemaal niet nodig.
Als er in mij zo’n gedachte opkomt, zoals bijvoorbeeld: ‘Wanneer gaat dat nare gevoel nou eens over?’ of ‘Waarom heeft mijn man nog niet gevraagd hoe het met mij gaat?’, is er, en volgens mij geldt dat voor iedereen, altijd een innerlijk signaal dat het niet klopt wat je doet.
En als je dan toch je zin wilt hebben, trek je je niks van dat signaal aan.
Flink egoïstisch, en als je niet uitkijkt wordt het ook nog eens beschuldigend.
Eigenlijk is het dus gewoon interessantdoenerij!
Hier laat ik het even bij.
En zo is het!
Wat heb je dit weer heerlijk raak verwoord.
Dank en liefs
Erica
“Flink egoïstisch, en als je niet uitkijkt wordt het ook nog eens beschuldigend.
Eigenlijk is het dus gewoon interessantdoenerij!
Hier laat ik het even bij.”
Hanneke is Hanneke en blijft Hanneke, steeds opnieuw en meer.
Liefs!
Wat een heldere tekst Hanneke, bedankt voor het delen 🙂
Lieve Hanneke,
Hoe herkenbaar! En ook een andere kant. Mensen lijken soms niet te geloven / vertrouwen dat je ondanks ‘zo’n ziekte die niet overgaat’ of tegenslag -die door de aard van de tegenslag maar blijft stapelen- niet gewoon vrolijk tevreden dankbaar en gelukkig kúnt zijn. Alsof men pas tevreden is als de glimlach van je gezicht verdwijnt. Tevaak betrap ik er mij op dat ik mensen dan maar geef wat ze willen. Jammer en ook zo niet ‘mij-eigen’. Maarja er is altijd wel iets te vinden dat beter kan….
Zoals je weet vind ik het leven niet altijd simpel maar gelukkig ben ik gezegend met een goed humeur. Vanuit die gesteldheid kan ik zeggen dat het ‘goed’ gaat terwijl mensen met een andere gesteldheid het dan wel ‘zwaar’ hebben. Daarmee is het nog niet onwaar wat ik of zij zeggen……
Voor mij is het essentieel, een gevalletje nu of nooit om onder alle omstandigheden trouw te zijn aan mijzelf. Voor mij is dit een vervolg op jouw ‘je kunt het je niet meer permitteren om zo te fulmineren’ . Ik kan het mij niet meer permitteren om niet trouw te zijn aan wie ik ben’ kortom: ik mag zo vrolijk en tevreden zijn als ik ben. Ook zo verdrietig trouwens 😉
Zet um op lieverd! Je weg is prachig voor zo’n toeschouwer op afstand als ik.
Kus
Jacqueline
Dank je Hanneke. Wat een frisse kijk!
Hoi Hanneke,
Het is inderdaad een raar fenomeen dat als het (even) niet zo makkelijk gaat, er een heel drama en verhaal over maken. En dit nog het liefst delen ook……….dan lijk je iemand nodig te hebben. Vaak is dat ook zo; maar ook niet altijd.
Ja die seintjes zijn er echt wel…………
Dank je voor dit ware en mooie stukje,
liefs Helmi