14 augustus 2013
Na een lange periode neem ik mijn Alzheimerdagboek
weer op.
Eerlijk gezegd heb ik er een tijdlang niet meer aan gedacht.
Ik ‘heb vrij’, werk in de tuin, lees, ben samen met Hans,
doe de boodschappen met hem samen omdat ik zelf niet meer autorijd,
en langzaam maar zeker is dit een staat van zijn aan het worden –
en was het begrip ‘alzheimer’ ook werkelijk op de achtergrond verdwenen.
Maar ik weet heus wel dat het niet weg is.
Waaraan ik het vooral merk is aan de oordelen die ik heb en die ik serieus neem
als ik niet goed oplet.
Het kan me eigenlijk niet schelen hoe dat heet, maar het zijn wel degelijk onderbrekingen
van mijn heldere denken die ik me permitteer.
Ik schreef in mijn dagboek:
‘Deze ziekte maakt mij zo egocentrisch als ik eigenlijk altijd al ben geweest –
en de wijze waarop ik dat verbloemde heb ik niet meer tot mijn beschikking.
Ik zal mijzelf nu dus fundamenteel aan moeten pakken.’
Hans zegt: ‘De enige oplossing is verlicht worden,
anders word je bezeten.’
Dit neem ik aan als het centrum in mijn bestaan:
Geen lelijke gedachten toelaten, niet het onvolmaakte in de ander bespeuren.
Deze situatie is daar de uitgelezen mogelijkheid voor!
Vandaar dus dat ik ’welgemoed’ verderga met dit dagboek.
Binnenkort een nieuwe afspraak met de arts die mij behandelt.
Ik ben benieuwd naar de uitslag.
Wordt vervolgd
Geef een reactie