Opwelling

Lente Petra Bos

Ik weet niet of het komt door de ouderdom of doordat ik eindelijk wijs ben geworden, maar ik heb geen enkele behoefte meer om iets te bereiken. Ik kijk heel graag naar de wedstrijden van Barcelona – Messi, Suarez, Iniesta, Rakitic – vanwege het prachtige samenspel en het scorend vermogen dat zij met elkaar hebben, maar ik heb zelf niet meer de behoefte om te scoren.
Hiermee zeg ik niet dat ik afscheid heb genomen van dit bestaan, want dat is beslist niet het geval, het is alleen een feit dat ik de dingen de laatste tijd doe omdat ik ze doe en niet om er iets mee te gaan doen of er iets mee te bereiken.
Dat is wel raar, want ik ben toch altijd een ‘achiever’ geweest, en zo nu en dan voel ik mij ook wat verloren omdat ik geen grootse doelstellingen voor mij uit zie.

Is dit het nu? Ja, dit is het.
Dit is wat is. Wat is welt op.

Ik droomde dat ik naar het Hoge Noorden ging. Er was een landkaart en op die kaart was het gebied waar ik naar toe ging wit gelaten, helemaal bovenin, grenzend aan de zee, een korrelige kustlijn met fjorden, er waren geen wegen. Ongebaand land dus, waar ik wel met de auto naar toe kon, maar in het gebied zelf moest ik te voet gaan of mij met mijn auto een weg zoeken door het ongebaande. Ik ging ernaartoe en in het volgende beeld was ik er. Het was koud, de zon scheen, ik was te voet, en tot mijn verrassing was het een prachtig bloeiend landschap, als van alpenweiden, lieflijk en ruig, zo mooi, zo helemaal het landschap waarvan ik houd, hoog, vlakbij de zee, lente. Ik moest een steile helling, ravijn bijna, omlaag, dat deed ik zo nu en dan zittend en kruipend, en ook dat was veel lichter dan ik het mij had voorgesteld, passend binnen mijn mogelijkheden.
Ik werd wakker en ik dacht: ja, zo is het. Zo is mijn leven. Mijn leven nu. Onbekend land. En de leegte is zo anders dan ik mij had voorgesteld. Meer paradijs dan woestijn. Gods natuur.

Dit is wat is. Wat is welt op. En door een wonderlijk toeval, dat ik soms genade noem, en soms zo-is-het, ben ik een tijdje als deze zichzelf kennende gedaante aanwezig in de fontein van leven.
Er is benieuwdheid, een voortdurend gegeven. Basaal zonder begeerte. Niet als een smaak voor mij uit, niet als de toenemende extase van ontdekking en herkenning, de belofte van ontheffing aan mijzelf. Er gaat niet iets groots gebeuren. Het is groots, dit gebeuren, onmetelijk, en daarin is de prille herkenning van het andere binnen het ene.
Dat is benieuwheid. Lente in het lege land.