Zoals we weten worden Roodkapje en grootmoeder opgegeten door de grote boze wolf. Zijn scherpe tanden verscheuren hen, zijn kiezen vermalen hen, zijn zwarte keelgat slokt hen op. Kun je je voorstellen hoe het daar beneden stinkt in die buik, hoe het is om daar als stukjes gehakt mens ondergedompeld te worden in dat borrelende zuur?
Zoals we weten duurt de helletocht van grootmoeder en Roodkapje gelukkig niet lang, want zoals we weten komt de jagerman eraan, die hen bevrijdt en het leven teruggeeft en bovendien ook nog eens de wolf zijn verdiende loon laat krijgen. Eind goed, al goed. Zoals we weten.
Maar wat we bij dit verhaal en bij al dit soort verhalen dreigen te vergeten is dat degenen die zo’n lot ondergaan niet weten hoe het afloopt. In het moment zelf is er geen ‘en toen’. Vooral niet als het moment zo pijnlijk is, zo intens, dat er geen apart bewustzijn is dat zich kan richten op iets anders dan dit moment. Geen vergelijking met wat dan ook, geen hoop, geen laatste bladzijde die snel kan worden opgeslagen wanneer de spanning te groot wordt.
Het leven wordt geleefd zoals het komt. Of niet. Maar ook als het niet doorleefd wordt, als er geen aanvaarden is, is er geen ontkomen aan. Dit is het.
Dit verhaal gaat over Goede Vrijdag en Pasen. Pasen valt vroeg dit jaar.
Zoals Kerstmis aan het begin van de winter het feest is van de geboorte van de ongekende nieuwe mogelijkheid, zo is Pasen aan het begin van de lente het feest van het einde van alle mogelijkheden, van de dood (en wat daar mogelijk na komt, peut-être).
Je zou iets anders verwachten. Je zou verwachten dat in de lente het nieuwe beloftevolle (dat leuke rode kapje) zou worden geopenbaard, maar in plaats daarvan komen de dood, het lijden en het verlies. Wij zeggen nu dat in het Paasgebeuren de dood en het lijden eerst komen en dat daarna de opstanding plaats vindt, maar dat zeggen we omdat we het verhaal kennen. Voor de ervaring van degene die Goede Vrijdag doorlijdt, is er de dood, het verlies, zonder garantie.
Alles wat verwachting was wordt losgelaten. De voorstelling van de volgorde waarin de wezenlijke ontwikkeling plaatsvindt breekt. Naast het leven, de directe beleving, kan in deze laatste momenten niet een bewustzijn apart worden gehouden dat zichzelf beschouwt. Er is bewustzijn, er is beleving, en al die afsplitsingen, die losse draden die zich richten op later en vroeger, op hoop en schuld en gemis en belofte, keren terug naar huis en vallen samen met het ene doorgaande bewustzijn dat alles beleeft.
Het leven wordt geleefd zoals het komt. Of niet.
Jezus, zoals we hem kennen uit de Evangeliën, beleeft alles zoals het komt en respondeert daarop zoals hij is. Deze Jezus is wat mij betreft vooral een ervaringswerkelijkheid. Al die wenkende beloftes zijn aan mij niet besteed. Het enige wat telt is deze directe werkelijkheid.
Iets meer dan 2000 jaar geleden manifesteerde het licht in alle dingen zich in de gestalte van Jezus van Nazareth. Daar is veel over geschreven. Veel van die geschriften hebben mij geholpen om te blijven herinneren dat het op deze wereld om meer gaat dan persoonlijk belang en persoonlijke bevrediging en dat er hulp en redding is voorbij alles wat ik met mijn ‘mind’ kan overzien. Sommige van die geschriften lees ik nog steeds graag. Het zijn brieven van vrienden over een verheugend gebeuren in de tijd, maar om weer eens Angelus Silesius aan te halen: al was Jezus duizend maal in Bethlehem geboren en niet in mijn hart, dan was ik nog verloren.
De grote sprong die ik heb gemaakt is dat ik mij niet heb losgemaakt van de historische Jezus en mij tegelijkertijd heb toegewend naar het licht in alle dingen hier, nu, in mijn bestaan. Het licht dat ik in mijn privétaal Dit noem.
Dat is een grote sprong omdat ik mij niet alleen toewend naar wat mij het allerliefst is, maar mij tegelijkertijd ook volledig beken tot deze aardse werkelijkheid. Tot, laat ik het zo noemen, de buik van de wolf.
Ik beleef Dit of ik beleef het niet. Het is de weg die ik ga. De weg die meer gaan is dan weg.
En ja, op deze weg onderga ik wat komt. Wanneer het zover is zonder voorkennis. Omdat het altijd de eerste keer is. Omdat Dit mij het liefst is.
Of niet.
Pasen en Goede Vrijdag. Ze vallen vroeg dit jaar.
Dank je Hans voor je paasgedachte. Ik herlees hem zo nu en dan omdat er zoveel instaat en je zo mooi zegt wat ik waar vind.
Beatrijs
lieve hans,
Zoals ik het in dit moment lees klinkt wat je zegt mij als diep doorleefde werkelijkheid in de oren.
Niet meer en niet minder. In volkomen aanvaarding van wat er is. Zonder ergens op vooruit te lopen op of op terug te vallen. Als een groot zweven,een vrije val, in het moment zelf. Zonder grijpen naar welke vorm van houvast dan ook. Er is slechts een toewending naar het Licht……dat onverduistert door wat dan ook op je kan vallen en je daardoor kan verlichten….. en kan dragen…..
Zonder te weten wat er gaat komen of dat je daar op wat voor manier dan ook een “voorschot” op neemt.
Dus zonder jezelf een “shot” toe te dienen dat ofwel verdooft en daarmee zegt “dat het allemaal wel mee zal vallen…..” maar ook geen “shot” dat zegt, en dat is volgens mij de clou van wat je zegt “dat je je bij voorbaat moet wapenen tegen het lot en de uitwerking ervan in de toekomst. Welke toekomst?
Er is slechts het heden en in dat heden een toewending naar het Licht.
Of, passend bij de paastijd, het opnemen van je kruis. En gaan. Stap voor stap. Zonder te zwichten…….
Zo goed gezegd. Zo waar. En ook ont-zettend. Zoals je zelf eerder schreef.
Ik wens je toe dat je je gedragen kan blijven voelen.
liefs en groet Marian
Mooi, midden in het verhaal is er geen happy end of een bedoeling. Je zit er midden in en dat is precies wat je moet doen. Er helemaal in zitten en de verhaallijn naar het licht volgen. Zonder dat je weet of je Dit zult zien of bereiken. Dankjewel – Maarten
Ha Hans,
Een helder verhaal. Dank.
Hartelijke Groet,
Paul.
Kan ik goed gebruiken op dit moment, jouw “Paasboodschap”
Dank je wel!