Even tussendoor. Ik wil jullie, de lezers van mijn weblog, graag het weblog van mijn vriend Philip Renard aanbevelen. Het heet Volle Cirkel – http://vollecirkel1.blogspot.nl/– en het is, zoals hij het zelf benoemt, een blog over belangstelling. Philip schrijft over alles wat zijn belangstelling heeft en door alles heen gaat het steeds over ‘dat Ene’, dat niet vast te pennen is, dat zich in alles uitdrukt en toch steeds weer op een unieke wijze ons tegemoet treedt en zich in ons manifesteert.
Ik ken Philip sinds februari 1978. Hij is een dierbare vriend, een zorgvuldig schrijver (o.a. een prachtig gedegen boek over non-dualisme en schitterende vertalingen van het werk van Ramana Maharshi en Atmananda), een kunstenaar en leraar. Bijna dagelijks bezoek ik zijn weblog om te zien wat hij nu weer heeft geschreven, balancerend op het smalle koord tussen benoemen en zwijgen.
Een aanrader dus.
Hans,
vandaag ( 19 oktober 2022 ) lees ik je blog en ik volg alle verwijzingen,
de blog van Philip Renard has been removed
Sorry, the blog at vollecirkel1.blogspot.com has been removed. This address is not available for new blogs.
deze link werkt wel : https://volle-cirkel.blogspot.com/
warme groet,
Leo.
Dank je wel, Leo. Je doet mij een groot genoegen met je tocht door mijn blogs en je meestal korte commentaren. Ik lees met je mee en kom stukken tegen die ik totaal was vergeten (zoals onderstaande reactie op Jason Miller, die ik schaterend heb zitten lezen, alsof het de tekst van een ander was). Het is een merkwaardige reis. Ik ben benieuwd of je ten slotte nog een eindoordeel velt. Hartelijke groet, Hans
Hans, een paar maanden geleden heb je de Volle Cirkel bij me gebracht.
De mails werpen helderheid op de vage, diepere gebieden waar ik meer thuis ben dan ik wist. Dat besef dank ik voor een deel al aan jou, en nu word het gevoed op weer een andere manier.
De tekst van vandaag spreekt me zo aan dat ik ineens de behoefte heb om je dit te laten weten, en je van harte te bedanken.
Eva.
Dear Hans, een link naar een vriend van jou, daar ga ik zeker naar kijken, maar wat is er gebeurd met die andere vriend van jou, Gerard Broekema? Die zou nog schrijven over Frans Timmermans. Is hij daarmee gestopt?
Beste Jason,
Belofte maakt schuld. Daarom snel een update omtrent Gerard Broekema en nog zo het een en ander.
Ik heb Gerard Broekema laten weten dat ik even wacht met het publiceren van zijn stukken, zodat ze wat kunnen uitrijpen. Ik heb inmiddels een lawine van teksten over mij heen gekregen. Absoluut allemaal over boeiende onderwerpen. Zoals over de zegeningen van de parlementaire democratie en de vloek van de partijvorming. Of over de verschuiving bij democratisch socialisten van actieve participatie naar het vervullen van beheersfuncties. Daarop aansluitend een spotschrift over PvdA-burgemeesters die de heer Aboutaleb toeroepen: ‘Yes, you can, Ahmed’ (hilarisch!). Vervolgens ook nog een meer gedegen verhandeling over het onvermogen van de zogenaamde linkse partijen om buiten de kring van verlopen ideologische zekerheden te treden, uitmondend in de conclusie dat de PVV haar uitbundige groei in grote mate aan deze conservatieve houding te danken heeft. En dan was er ook nog, laat ik dat niet vergeten, een uitgebreid artikel, bijna een boekwerk, over de intrinsieke betekenis van ‘parler’ in ‘parlement’, met als ondertitel: Open communicatie als opstap tot nieuwe politieke verhoudingen.
Prachtig. Interessant. Voor het merendeel in ieder geval. Maar helaas, helaas is dit alles weer overdadig gelardeerd met aanvallen op die arme Frans Timmermans, die naar mijn overtuiging, helemaal niet zoveel enger is dan… ik zal geen namen noemen. Nee, juist dat namen noemen en dat gescheld begint mij tegen te staan in de stukken van Gerard. Ik hoopte dat hij inmiddels een meer gelijkmoedig mens was geworden, maar hij speelt nog steeds te veel op de persoon en vergeet in de opwinding helemaal de bal. Dat heb ik toch verkeerd ingeschat. Ik laat zijn teksten dus even liggen. Wie weet.
Een merkwaardig gevolg van dit alles is dat er nu opeens allerlei duistere figuren uit mijn verleden opduiken, die, refererend aan vroegere gemeenschappelijke ervaringen, vragen, eigenlijk eisen, ook hun zegje te mogen doen op mijn weblog.
Sommigen van hen, zoals Sander Lurvink, heb ik zeker 50 jaar niet meer gezien. Ik wist zelfs niet dat hij nog leefde. Hij moet nu zo’n 75 jaar oud zijn – het verbaast mij dat hij de 30 heeft gehaald. De laatste keer dat ik hem zag, stond hij middenin het Vondelpark als een door de bliksem getroffen boom door te branden. Een kernfusie zal ik maar zeggen in de onderste chakra, waar de vuurslang ontwaakte en zich sidderend oprichtte, een lichtspoor trekkend door de wervelkolom naar het brein en de kroonchakra, alle vlees verterend, brandstof voor extase, dansend op één been, zingend van geluk, zwijgend van oneindige pijn. Daar bij de vijver, de handen ten hemel geheven, verliet hij het persoonlijk bestaan. Wij probeerden het nog, maar geen woord kwam meer over zijn lippen. Alleen ach en ach en ach, in alle toonaarden van geluk, verbijstering en smart. ‘Verloren voor de wereld,’ oordeelden de psychiaters van Paviljoen Drie. Hij werd opgeborgen in een kamertje achter grijze deuren met sloten. Daar hebben wij hem nog een paar keer bezocht, maar hij herkende ons niet. Alles was onvergelijkelijk voor hem geworden.
En nu krijg ik een kort bericht van hem in mensentaal: Broeders. Het einde nadert. De barensweeën zijn ingetreden. Engelen verslinden de laatste resten van menselijke onzuiverheid. Achter hen opent zich de poort. Licht. Snijdend zwaard. Chrami, chladi, runen van verbetenheid. De zuilen wankelen, de structuren breken. Stof tot stof. Licht tot licht. Wordt de laatste Troef van het Kwaad uitgespeeld. En rijst de Logos op.
Interessant. Zou hij met die laatste Troef Trump bedoelen. Misschien hoor ik nog wel meer van hem. Als het de moeite waard is, geef ik het zeker door.
Vriendelijke groet,
Hans Korteweg