Prikkende werkelijkheid (3)

Ondertussen bleken mijn nieuwe vrienden minder netjes te zijn. Ik was niet de enige die voortdurend opgewonden was, maar zij hadden daarvoor een oplossing gevonden. Zij sloegen de hand aan zichzelf, zoals een van hen het omschreef. ’s Ochtends vroeg onderweg naar school kwam het onderwerp niet ter sprake, maar op de fiets terug naar huis, als we weer de hele dag omgeven waren geweest met bruine ogen en witte sokjes, werd de kunst van het masturberen een terugkerend thema. Er waren vele manieren, ieder had zo zijn eigen smaak, die toch alle tot het gewenste doel leidden. Een jongen uit een parallelklas, met wie ik een tijdje optrok, vertelde dat hij een masturbatiemachine had gemaakt, waarin hij zijn jongeheer tussen pluizige dekentjes en andere zachte, maar toch stevige elementen heen en weer kon schuiven, totdat hij klaarkwam. Hij bood mij aan er ook zo een voor mij te maken, maar daar ging ik niet op in. Ik vond dat hij een beetje doorsloeg. Bovendien zag hij er niet goed uit, hij had een echte puistenkop – misschien kwam dat wel door die machine van hem.
Daar kwam bij dat het mij niet lukte. Ik had het nu al een paar keer geprobeerd, maar het gewenste gebeurde niet bij mij. Ik bleef merken dat het mijn eigen hand was waarmee ik mijzelf aanraakte. Dat kon ik niet wegdenken. Het was heel vervelend, want ik werd door al dat gedoe wel steeds opgewondener. Tot diep in de nacht kon ik niet slapen. Ik legde mijn probleem voor aan mijn meer ervaren vrienden, maar die wisten ook geen raad, behalve dat ze mij aanraadden om mijn kussen op te rollen en tegen mij aan te leggen en dan te denken dat zij het was. Ik volgde alle adviezen op en soms kon ik inderdaad even denken dat zij het was, maar het volgende moment wist ik dan weer dat zij het helemaal niet was, maar dat ik het was met mijzelf en een kussen, en daar had ik geen zin in.
Na een tijdje gaf ik het op. Ik kon heel goed fantaseren, maar op de een of andere manier lukte het hierbij niet. Ik bleef weten dat het niet waar was. De werkelijkheid prikte steeds weer door de fantasie heen en ik had geen zin om mijzelf te forceren. Mijn voorstellingsvermogen kon ik wel richten zoals ik wilde, maar mijn gevoel deed niet mee en mijn lichaam was niet bereid zich aan mijn voorstellingen te onderwerpen. ‘Het’ wist wel beter.

Ik wist dat toen niet. Ik ervoer alleen dat ik in de knel zat, gevangen tussen twee ijzeren tangen. Ik kon het met haar niet doen en ik kon het met mijzelf niet doen en het vuur nam alleen maar toe. Ik was een gevangene van het vuur. Zonder uitzicht op verlossing.

*

Terugkijkend vraag ik mij af waarom ‘het’ mij toen zo dwars zat. Waarom lukte het mij niet om gewoon te masturberen zoals de andere jongens? Ik ga er inmiddels vanuit dat moralistische overwegingen hierbij geen rol speelden. Het ging er niet om dat masturberen slecht of verwerpelijk zou zijn. Het ging niet om iets algemeens, het ging om mij.
‘Het’, het ‘achterliggende’ of zo je wilt ‘essentie’, moraliseert niet, maar is vooral pragmatisch economisch gericht. Ik bedoel daarmee dat het ‘achterliggende’ niet geïnteresseerd is in een goed of kwaad in algemene termen, maar in datgene wat juist of onjuist is voor de persoon, de ‘ik’ die het onder zijn hoede heeft. Ja, onder zijn hoede heeft, want ‘het’ is niet alleen stille aanwezigheid, ‘het’ is ook toetssteen en als zodanig leraar, opvoeder en beschermengel.

(wordt vervolgd)