Schepping (4)

Vanuit de aarde, kon ik mij weer, nu zonder grote gevaren, toewenden naar de hemel. Ik bleef lezen en studeren, maar mijn geestelijke studie diende mij nu als richtlijn in mijn dagelijkse werkelijkheid. Zo begon ik vanuit het aardse bestaan de eenheid te ervaren.
Dat ging niet zonder slag of stoot. Steeds weer werd ik wakker en zei: ‘Inderdaad, de Eeuwige is op deze plaats aanwezig en ik wist het niet.’ Totdat mijn jongste dochter vijftien was en de andere kinderen het huis uit waren en ik mij zonder restrictie mocht wijden aan mijn geestelijke studie. Er werd niet meer aan mijn broekspijp getrokken en ik hoefde voor geen sokjes meer te zorgen. Ik ging weer Hebreeuws studeren en ik las de Bijbel en de kabbalistische geschriften zoals ik ze nooit eerder had gelezen. Alsof ze direct voor mij waren geschreven.
Toen ook drong het tot mij door dat in de alchemistische boeken die ik in mijn droom indertijd in de etalage had zien liggen, stond geschreven dat de parel van grote waarde in de modder wordt gevonden. Die parel van grote waarde in de modder was mijn dochtertje. Bij haar, bij mijn liefde voor haar, begon mijn geestelijk werk in alle ernst.

In de droom van Jakob klimmen de engelen op de ladder eerst omhoog en bewegen dan omlaag. Dat is niet toevallig. Wij moeten eerst ‘van beneden uit’ onze lichtkracht inzetten en in beweging komen voordat we kunnen ervaren dat wij onderdeel zijn van de scheppende kracht die ‘van boven’ komt. Het is niet zo dat de scheppende kracht er pas is nadat we ons hebben ingezet. Die is er altijd, ook als we passief blijven, maar als wij actief medewerker willen zijn, moeten wij van binnenuit de deur openen.

Het streven naar verlichting, het zoeken naar God, naar eenheid, komt op de keper beschouwd voort uit een egoïstisch verlangen. Wij streven naar het hoogste omdat wij lijden aan onszelf en de wereld en daarvan verlost willen worden. Maar toch leidt deze zoektocht, als wij ‘de ladder’ tot het einde toe opgaan, tot de oplossing van het egoïsme. Er komen in ieder geval gaatjes in ons ik-gerichte pantser. Niet meer primair op onszelf  gericht, dalen wij af, de wereld in, en geven wij wat wij te geven hebben. Ons handelen wordt bezield handelen. Wij worden dienstbaar creatief.

Ik beschouw de creatieve drang, het actief medewerker willen zijn, als een van de diepste drijfveren van de mens. Dieper dan de primaire behoeften, die op overleven en voortplanting van de soort zijn gericht, zoals bijvoorbeeld de behoefte aan voedsel, warmte en seks. Dieper ook dan de meer persoonlijke begeerten van het wezen dat zichzelf ‘ik’ noemt: de begeerte naar specifieke vormen van macht, specifieke vormen van seks, specifieke vormen van bezit. Dieper zelfs dan het oerverlangen om eeuwig gelukzalig te blijven voortbestaan.
Inderdaad, dieper dan al deze behoeften en begeerten, maar meestal ook dieper begraven en dieper verborgen. In het gewone dagelijkse bestaan wroet en wringt de scheppingsdrang diep in de mensen. Hij zoekt zich een weg door het geroezemoes van het eigenbelang en roept ons aan om zo te zijn als wij zijn: onvergelijkelijke, spontane expressie van eenheid.
Het gaat er daarbij niet om dat wij volmaakt zijn, maar dat wij het in ons tijdelijke bestaan – en dus ook in onze onvolmaaktheid – aandurven om doorgang te geven aan wat het tijdelijke en dus ook onze tijdelijke belangen te boven gaat. Zijn we bereid om zoals we hier op dit moment zijn een Beth El, een Huis van God, te zijn? Misschien met een kapot dak of met troebele ruiten.

(wordt vervolgd)