Tja. Het is wel een parket hoor. Voordat ik het weet ben ik weer zo gedreven egocentrisch aan het denken, en dan denk ik dat het nog waar is ook wat ik denk. Dat leidt tot nare botsingen, en natuurlijk vooral met Hans. Dan heb ik bovendien de neiging om te ontkennen dat het zo is. Brrr.
Wie heeft dat niet, kun je misschien denken. Maar het verschil is dat er zo’n enorme druk achter zit.
Alle skandha’s waarin ik nota bene zoveel mensen onderwijs en heb onderwezen, komen torenhoog opzetten: afkeer, trots, begeerte, jaloezie! Ik ben echt wat je noemt mijn eigen proefpersoon.
Verder is het gewoon een akelig gevoel. Je zou zeggen: het zit toch in de hersens? Ja, mijn hoofd voelt aan alsof het vol watten zit. Maar blijkbaar is het terrein van invloed veel groter. Gelukkig blijft het lichaam zelf, de lenigheid, onaangetast – dat merk ik doordat ik gewoon mijn yoga kan doen – en andere lichamelijke activiteiten waar ik van houd.
Alleen de inhoud is aangetast en dat vreet aan mijn humeur.
Geef een reactie