Dat is een tijd geleden.
In die tijd heb ik niet aan ‘mijn dagboek’ gedacht.
We ‘waren eruit’, zowel een echt uitje als een retraite van drie dagen van ons werk.
Tijdens het echte uitje heb ik genoten!
Gedurende ons werk valt dat niet altijd mee.
Gelukkig is aandacht in het hier en nu dan wezenlijk en daar houd ik van, ook al is het soms wel moeilijk dat ik het voorafgaande niet meer weet. Maar wat mij daar echt last bezorgt is mijn jaloezie. Dat is altijd al zo geweest, maar nu nam het soms groteske vormen aan.
Men richt zich tot mijn man, groot gelijk want hij heeft echt de leiding, maar soms is dat ook niet te verteren, ben ik buiten spel – en dat is een heel naar gevoel waar ik geen invloed op heb.
Toch weet ik dat het mogelijk is er dan geen toestand van te maken door het hém kwalijk te nemen. En de verleiding om dat wel te doen wint het zo nu en dan.
Wat Alzheimer hiertoe bijdraagt is dat het erger lijkt dan het is, en dat het lang in mijn hersens blijft zitten als iets dat zojuist is gebeurd.
Er is dan wel een glimp van weten dat het onzin is, maar het nare gevoel overheerst – en dat zou niet echt hoeven, want ik houd het ook vast.
Dat is jammer.
Ha Hanneke,
dat is echt lastig, als je je buitenspel voelt staan en niet kunt overzien of het objectief zo is of dat het zich met name in je eigen perceptie afspeelt. Gelukkig leef jij er voor om een uitstralend licht te zijn en niet steeds op je zelf gericht, en laat je de invloed van de ziekte het niet overnemen, blijf je steeds zo zuiver aanwezig. Goed dat je over de hobbels op de weg schrijft, zo wordt voor mij het proces wat Alzheimer heet tastbaar, wordt het het dagelijks leven, van iemand die het licht voorop blijft stellen. Heel erg goed en inspirerend.
Liefs, Mieke.
Het zou mooi zijn als je vergeet waar je last van hebt; dan verdwijnt dat nare gevoel.
Mogelijk kan “blijdschap” of “genieten van het uitje” ook ‘erger’ worden in je hersens door de Alzheimer.
Dat zou fijn zijn.