Wat is het een merkwaardige neiging van ons mensen om in raadselen te spreken.
Het moet wel een bepaald plezier geven om dat waarvan je zeker weet dat je het graag wilt – je zou het bij wijze van spreken heel precies kunnen aanwijzen in de grote berg van aangenaamheden – nét niet zo precies te benoemen als je het van binnen allang doet.
Alsof je eigenlijk liever half tevreden bent. Alsof dat je ook een reden verschaft waardoor je je een beetje gedupeerd kunt voelen. Alsof gedupeerd zijn, waarvan dus een ander de schuld is, je een geheim genoegen geeft.
Raar hoor.
Toch is het zo.
Nu dat gedeelte van mijn hersenen waarmee ik alles wist aan het oplossen is, merk ik veel van dit soort merkwaardigheden op.
Zelf word ik nu juist extra gedwongen om concreet te benoemen wat ik bedoel.
En dan loop ik het risico, zeker bij hen die mij nabij zijn, dat ik mezelf herhaal.
Dat is lastig. En voor het ego moeilijk te verteren.
Toch kan ik moeilijk alles wat ik zeg gaan opschrijven.
Dit is dus werkelijk een parket.
Er zit niks anders op.
Naar aanleiding over tevreden zijn vroeg ik me af hoe zit dat bij mij.
Over het algemeen vind ik mezelf een tevreden mens, heb me hele leven bij de minima gehoord, dat heeft me vindingrijk en creatief gemaakt, en ik ben blij met dat talent. Kan ook van kleine dingen genieten.
Alleen als ik ga vergelijken gaat het mis. Dan hebben anderen het beter en makkelijker, en word ik jaloers.Of ik kijk naar mensen die het minder hebben, in beide gevallen ben ik uit het contact met wat er echt is.Dat is pijnlijk.
Dan is het zaak voor mij om heel liefdevol naar mezelf te blijven en niet te oordelen Dan kan ik ook de liefde weer voelen voor iets groter dan mezelf.
Jouw laatste zin Hanneke, er zit niets anders op, daaruit spreekt voor mij overgave. Dank
Lieve groet
Erica
Ik zie het toch anders.
De stem van mijn eigen waarheid zit tussen allerlei andere stemmen in. Als ik m’n waarheid niet vindt of spreek dan schudt ik innerlijk het hoofd, ‘dit was het niet’. Dit is wellicht meer het geluid alsof ik in raadselen spreek, dat geldt dan ook voor mij.
Ik kan er dan net niet bij, bij m’n waarheid. Ik volg dan iets wat me zekerheid lijkt te bieden zoals het erbij horen, aardig gevonden willen worden, niet de confrontatie aan durven gaan omdat ik vrees dat ik dan helemaal alleen kom te staan. Ik voel me afhankelijk. En een slachtoffer of gedupeerd zijn, omsluiert me. Zelfmedelijden. Het is een kluwen.
Ik stap in de valkuil een ander te begrijpen in plaats van mijn waarheid te volgen. Ik raak mijn waarheid kwijt temidden van de stemmen van anderen. Ik word beleefd. Ik weet het niet precies, maar het is zoiets.
Terwijl ik het ook ken dat ik m’n waarheid ken, deze volg en samenval met een kracht die moeiteloos door m’n eigen kluwen heen komt. Dan voel ik eigenwaarde en hindert het helemaal niet dat ik alleen sta.
Ik wil niet half tevreden zijn en het is ook niet dat ik allang weet welke stem m’n waarheid is en die dan verloochen. Het is meer dat ik m’n waarheid kwijtraak. Ik moet afstand houden en ontkoppeling van een commitment aan een bepaalde waarheid. De foute afslag maken lijkt verdomt veel op ‘makkelijke omgang in sociaal contact’.
Zoiets. Hahaha of praat ik nu in raadselen?
Lieve Tanja,
Nou nee, je praat niet in raadselen, maar ik vind de uitdrukking: ‘ik zie het toch anders’ niet kloppen.
Jij vertelt hoe jij het doet, en dat is anders. Iedereen zal wel een iets ander seintje hebben waardoor hij of zij weet dat er iets niet klopt. Ik heb bijvoorbeeld nooit een paar stemmen, maar ik weet dat het geen zuivere koffie is omdat ik een beetje gespannen ben en me ook niet senang voel. En dan ga ik allerlei dingen aanvoeren als bewijs van mijn onschuld, enzovoort.
Kennelijk valt er dus iets te bewijzen en dat is nou eenmaal altijd eigenbaat.
Interessant!
Hanneke
Hanneke, bij toeval lees ik wat je schrijft, moed, innerlijke wijsheid en kracht is wat ik erbij voel.
Wat mooi Hanneke.
Wens je een zonnig weekeinde,
Mieke.
Als je maar niet te streng wordt voor jezelf!