Dit is een vervolg op mijn Alzheimerdagboek, ik ga er gewoon mee door. Nou ja, gewoon. Een paar mensen in mijn directe omgeving (o.a. Hans – zie zijn reactie op mijn vorige, zogenaamde afscheidsstukje) hebben mij op andere gedachten gebracht.
Kennelijk is er ook een slimme variant van Alzheimer, want ik heb me door mijzelf beet laten nemen in de veronderstelling dat het over was.
Nou, nee, dat is niet zo.
De verschijnselen bedriegen mij niet.
En ook al begint dat ‘ge-ik’ me wel tegen te staan, er is geen ander manier om er uiting aan te geven dan deze. Dat helpt me niet om er vanaf te komen, maar wel om aanwezig te blijven in de werkelijkheid. En me niet slimmer voor te doen dan ik werkelijk ben.
Ik ga dus gewoon verder.
Vandaag hebben we (Hans en ik) een afspraak bij professor Scheltens. Daar ben ik benieuwd naar.
*
Inmiddels zijn we weer thuis.
Het gesprek met professor Scheltens was kort, intiem en verkwikkend. Net zoals de vorige keren hadden we een regelrecht contact. Hij constateerde dat ik met kleine stapjes achteruit ga, en we spraken af voor over een half jaar.
Wat is het fijn om ‘een dokter’ te hebben die je gewoon ziet zoals je bent en waar je dus blij van wordt.
Dit helpt me om er niet zo mee bezig te zijn, en dat lijkt me ook wel gezond!
Dag Hanneke
Ik lees jouw blogs en die van hans heel graag. Bij mijn moeder – net zo’n sterk mens met een heel zelfstandig leven achter de rug als jij, zo schat ik in- is ook een vorm van dementie geconstateerd. Ik heb mijn ouders net als jullie dochter Anna ook gevraagd in de buurt van mij ( Zutphen) te komn wonen, en dat doen ze nu sinds 6 weken. En ik ben erg blij om “vanuit jouw hoofd” meer te begrijpen wat er in mensen omgaat waarbij dementie is geconstateerd.
dank je wel hiervoor
Ceciel
Lieve Hanneke, wat ben ik blij dat je doorgaat. Ik vind wat je schrijft zo bijzonder, zo helder en zo gewoon. Vaak lees ik de stukjes meerdere keren en elke keer raakt me weer iets anders.
Je inspireert me door de dingen te zeggen zoals jij dat doet. Het is voedsel voor mijn ziel.
Diep respect.
Dank je wel.
Tine
Hanneke ,ik ben blij en dankbaar dat je doorgaat met je dagboek, voor mij is het zowel een boek over alzheimer als een boek over hoe je omgaat met jezelf als je lijdt. Hans verwoordde dat heel treffend in zijn reactie op jouw besluit om te stoppen. Zelf heb ik sinds een jaar een handicap met veel pijn, jouw verhaal helpt mij om mijn lijden niet teveel te vergroten ,niet te dramatiseren. Dank je wel, je bent ook hierin voor mij een voorgangster.
Fijn dat je doorgaat met je blog!!
Hartegroet, Nel
Lieve Hanneke,
Ik heb jouw blog gelezen, of beter gezegd voor laten lezen, over jouw schrijven over Alzheimer. En dan met name over jouw voornemen om er mee te stoppen.
Ik ben het helemaal met Hans eens en zou het heel jammer vinden als je er mee zou stoppen.
Je bent voor mij in ieder geval een GROOT voorbeeld over hoe jij je lot draagt en daar ook met een zekere humor over kan schrijven.
Het ligt zo voor de hand om je volledig te identificeren met je ziekte. Maar gelukkig schrijf je „ ik heb Alzheimer”. In al je blogs is heel duidelijk dat jij ten diepste onaangetast blijft terwijl je op een ander niveau wel aangetast bent. Jij zegt niet zoals zovelen ik „ben” gehandicapt.
Hierin ben je voor mij in mijn eigen worsteling met mijn visuele handicap een lichtend voorbeeld.
Dus ga vooral door!
Richard
Gelukkig!
Dag Hanneke,
Wat fijn dat je je besluit hebt teruggedraaid en doorgaat met het Alzheimerdagboek!
Lieve groet,
Debbie