Nu ik heb geschreven over het licht dat ik zie, moet ik, eerlijk is eerlijk, ook spreken over het mes van de chirurg – de onmetelijke liefde waarmee hij het mes hanteert en de ontzetting, wanneer de huid geen bescherming blijkt te bieden en het onderliggende weefsel onverdoofd wordt doorsneden. Het is per slot van rekening herfst en de winter komt er weer aan.
De donkere dagen voor Kerstmis. En laten we wel wezen: ook daarna duurt het nog eindeloos. De horlogemakers zeggen dat de dagen eind december weer langer worden, zo staat het in de boeken, maar de ziel weet wel beter. Ook al is de geboorte van het licht een feit, de herkenning van het licht vraagt een eeuwigheid.
Het is het oude liedje. Een psalm. Een klaaglied en een loflied op de tweekantige werkelijkheid. Een ode aan de liefdeskracht die alles doortrekt en omvat. En een voorzichtig eerbetoon aan Gods tanden die alles vermalen.
Het hoort bij elkaar. Het is niet te scheiden. Wie niet sterft voordat hij sterft, die verderft wanneer hij sterft. En wie niet het leven volledig leeft, alles proeft, het bittere, het zoute, het zure en het zoete, die wordt door het vermedene omsloten. Voor minder doen we het niet. De weg van de liefde voert door de angst en in de verschrikking worden we geopend voor de liefde.
*
Mijn dochter Anna sprak gisteren naar aanleiding van haar nieuwe boek (Anna Myrte Korteweg, De Revolutie van het Hart, uitg. Juwelenschip) over evolutie en revolutie. Evolutie van de mensheid en de noodzakelijke revolutie van de mens, wil hij deelnemen aan de evolutie van het grotere weefsel. Evolutie is een belofte, revolutie is een opgave. Evolutie is het proces waaraan we onderhevig zijn, de stroomrichting van de rivier naar zee. Revolutie is het wringen om vrij te komen van oude gewoonten en gehechtheden. Evolutie vraagt om vertrouwen en toevertrouwen, ingeschakeld in de liefdevolle openbaring. Revolutie vraagt om offeren van het vertrouwde, toevertrouwen aan het onbekende en onvergelijkbaar zijn. Dit is mijn samenvatting.
Ik hoor haar spreken en denk: het is mogelijk. Ik weet daar niets van: van de evolutie van het geheel. Is het nu beter dan het was? Wordt het beter dan het is? Ik zie het niet, maar daarin is mij ook nooit inzicht geschonken. Ik moet het doen met wat ik zie: het licht, de tegemoetkomende liefde, de onmogelijke genezing die ik steeds weer gerealiseerd zie worden in deze wereld die mijn wereld is. Maar ik moet het ook doen met het lijden en de verduistering, die ik zie als een werkelijkheid – in ieder geval voor degene die lijdt en verduisterd is. Kan het lijden in een totale genade-uitstorting worden opgeheven? Of is het lijden voor iedereen de eigen poort, unieke weg van doorgang, waarin hij van hart tot hart mag komen met de onmetelijke?
Dat laatste zie ik en ik geloof dat mijn dochter het eerste ziet, want zij is geen bedriegster en zij heeft een liefdevol zicht. Maar ach, zij is zo jong, en misschien hoopt zij te sterk. Dat is vader die spreekt, want echt ik weet het niet. En het gaat mij verder ook niet meer aan. Er ligt genoeg op mijn bord. Dank u, Heer.
Nog een laatste gedachte: misschien draag ik zo mijn steentje bij aan de evolutie waarover mijn dochter spreekt? Het is mogelijk. Het is ook mogelijk dat er helemaal geen sprake is van evolutie.
Het is merkwaardig om visionair te zijn en kijkend in een bepaalde richting niets te zien.
Mijn opdracht. Mijn talent. Mijn beperking.
De weg van de liefde voert door de angst en in de verschrikking worden we geopend voor de liefde.
Wat een waardevolle zin.
De weg van de liefde ontstaan ten gevolge van de verschrikking en voerende door de angst
gebruik makende van het het zijpad ” Vertrouwen ”
heeft mij wezenlijk geleid tot een gevoel van universele liefde dat mij steeds weer ontroert.
Een dankbaar gevoel geeft het dat wij met elkaar deze gevoelens mogen delen.
Liefs Noor
“De weg van de liefde voert door de angst en in de verschrikking worden we geopend voor de liefde”. Die zin, dit inzicht, raakt me.
Kan het lijden in een totale genade-uitstorting worden opgeheven? Of is het lijden voor iedereen de eigen poort, unieke weg van doorgang, waarin hij van hart tot hart mag komen met de onmetelijke? Ik geloof (ook) in de laatste, de unieke poort voor ieder mens. Er zijn geen twee wegen die hetzelfde zijn. Juist daarom komt het er zo op aan je Eigen weg te gaan. Tastend, in vertrouwen en soms in wanhoop en diepe eenzaamheid. En juist daar, in die diepe wanhoop en duisternis richt de Ene in mij zich op en stroomt de liefde over. Liefde en dankbaarheid voor de kaarten mij gegeven.
Wat een leuke aanzet voor een gesprek.
Ik geloof niet dat het beter wordt dan het was. Ik geloof dat het nu goed is en dat de natuurlijke evolutie van de mens tot dat inzicht leidt. Een inzicht en verwerkelijking die één zijn, omdat je dit allerhoogste en -diepste weten alleen echt kunt weten als je het leeft. De realisatie wacht dus niet straks op je, maar nu.
En, om werkelijk in die vrijheid te kunnen leven moet je wel bereid zijn om, zoals jij zegt, ‘vrij te komen van oude gewoonten en gehechtheden.’ Revolutie dus: het ‘offeren van het vertrouwde, toevertrouwen aan het onbekende en onvergelijkbaar zijn.’ Hier komen revolutie en evolutie samen.
Bevrijding is geen toekomstbelofte, maar een belofte voor ‘NU’. In dat nu vindt inderdaad ook lijden plaats. Je zegt: ‘Maar ik moet het ook doen met het lijden en de verduistering, die ik zie als een werkelijkheid – in ieder geval voor degene die lijdt en verduisterd is. Kan het lijden in een totale genade-uitstorting worden opgeheven? Of is het lijden voor iedereen de eigen poort, unieke weg van doorgang, waarin hij van hart tot hart mag komen met de onmetelijke?’
Voor mij is het niet of het een of het ander, maar beide: juist door door die eigen poort te gaan kan het lijden in een totale genade-uitstorting worden opgeheven.
Helemaal mee eens, kind. En mooi gezegd!
p.s. Ik heb ook een beetje contact met je dochter Anna Myrte, ik had al een vermoeden dat ze jouw dochter was! Grappig hoe jullie zo van twee kanten iets over jullie denken en leven delen. Leonoor
Herkenbaar, ik ben ook dochter en heb ook gesprekken met mijn vader over de ziel, over liefde, waar hij niets mee kan, zegt hij, maar ondertussen is er na 21 jaar ook een dieper contact aan het ontstaan. Ik heb een prachtig (foto)boek geschreven Contact met de ziel, over mijn bewustwordingsproces, de woongroep, muziek, contact met vlinders. Na diepe duisternis (21 jaar geleden) waarin ik 8 jaar lang geen kerst, oud-en nieuw, geen vrienden en geen familie had, behalve contact met een therapeut en mijn vader. Op advies van een haptotherapeut had ik (4 jaar) geen contact met mijn moeder. Het heeft haar veel pijn gedaan, gelukkig heb ik dat helemaal kunnen goedmaken.
(Ik, Hans Korteweg, heb deze reactie flink ingekort. De reactie was drie keer zo lang als het stuk waarop werd gereageerd.)
Ik heb contact gekregen met vlinders, ik heb ze ook op mijn hand. Het zijn heel bijzondere ervaringen!! Ik praat ook met mijn vader over de ziel, over liefde, over contact en bewustwording. Hij leest (bekijkt) ook mijn (foto)boek Contact met de ziel. Hij kan er niets mee, zegt hij. Maar nog geen uur nadat mijn vader mij vertelt dat hij aan de dominee gevraagd heeft of ze in een ziel gelooft en ze zegt dat ze het niet weet, gebeurt er weer een wonder. Ik heb/we hebben zomaar op straat, als we teruglopen naar het station in Den Haag, een spirituele ervaring met een atalantavlinder, die ik tegen mijn wang houd en een kusje geef! Het filmpje en meer filmpjes staan op onze website. Ik wens je een mooie en inspirerende maand december, lieve groeten Leonoor
Misschien gaat het niet om de lengte maar om liefde, aandacht, geduld en natuurlijk de inhoud
lieve groeten Leonoor.
Dank je wel, lieve Hans.
Ik hoop eerlijk gezegd dat je in je schrijven niet alleen mij/ ons heel veel geeft, wijsheid en liefde en nog onnoembaar veel meer…..Ik wens je vooral toe dat jouw schrijven bijdraagt aan jouw weg van de liefde…. de liefdeskracht die, dwars door de ontzetting, alles doortrekt en omvat…… Ook jou…..
In wat je schrijft geef je daar voortdurend getuigenis van.
Het is ont-zettend, huiveringwekkend en prachtig tegelijk. En zo liefdevol…..
Dank je wel. Dank je wel.
Groet en liefs Marian
De blinde ziener, de niet-ziende ziener zijn die de waarheid spreekt en zelfs veelal niet wordt gehoord. Je zei jaren geleden al, Hans, dat wij onvergelijkbaar onze weg (dienen te) gaan. In overgave.
Mooi Paul,
Vele van onze huidige vraagstukken en problemen zijn het gevolg van het verlies van contact met wat aan het heden vooraf ging. En dat leidt tot beslissingen zonder besef van de oorzakelijke verbanden.
Wat volgt mogelijk maken vraagt dus ook het opschonen vanuit een in het heden verkeerd begrepen verleden. Ook dat is werk van visionairen! ( zie ook de ethische spiritualiteit van de joodse filosoof Levinas).
Gerard
Bedankt voor het delen van je prachtige visie Hans. Het zet me weer aan tot nadenken. Misschien is alles anders dan ik/wij denken en dat is ook weer zeer waarschijnlijk. Ook verwarrend en hoopgevend en zeer het overdenken waard. In deze donkere dagen voor het Licht neem ik deze overdenkingen mee naar mijn binnenwereld.
Alle goeds gewenst,
Heleen
Mooie samenvatting van gisteren! En meer dan dat.
Ik las vannacht een boek uit ‘Presence’ (Peter Senge en anderen) en daar las ik het volgende:
‘Wij doen wel alsof de evolutie bij ons geëindigd is, alsof wij de top zijn waar die vier miljard jaar van de natuur op deze planeet om heeft gedraaid. Als we ons gaan beseffen dat dit misschien niet het geval is, zou dat de dingen wel eens kunnen verschuiven. Misschien zijn wij wel hier om wat volgt mogelijk te maken en misschien zal de mate waarin wij ons daarvan bewust zijn, invloed hebben op wat volgt.”
Het zou goed kunnen dat jij hier een steentje aan bijdraagt, dat weet ik eigenlijk wel zeker en Anna ook en vele anderen ook. Ik zie dat om mij heen, maar ik merk wel dat je verder moet kijken dan de beelden die ons dagelijks voorgeschoteld worden.
Paul
Wat een helder en eerlijk Hans, dat een visionair de uitkomst van de ontwikkelingssprong waar hij bewust aan bijdraagt, toch zelf niet kent. Je gaat als visionair ons dus voor in ons aller opdracht: te gaan in het onbekende in het niet weten.
Gerard
Dank je wel!