Ik vind het, misschien nu wel meer dan ooit, de kunst om gewoon te voelen, te kijken, benieuwd te blijven en mee te doen.
De Alzheimer is gaandeweg op de achtergrond gekomen. Ik kan ook zeggen dat ik die heb opgenomen als onderdeel van wie ik ben. Het nare gevoel, dat er nog wel degelijk is, slaat me niet uit het lood, het heeft duidelijk minder invloed op hoe ik me voel en gedraag. Het hoort erbij. Net zoals iemand die een zere heup heeft, of iemand met een slecht gehoor, gewoon vriendelijk kan zijn, sterker nog, meer oog kan hebben voor de narigheid van een ander dan een ‘gewoon’ goed gezond iemand.
Want eigenlijk heeft Alzheimer me er attent op gemaakt hoeveel van die ‘gewone narigheid’ er bestaat, en hoeveel mensen die narigheid hebben aangenomen en zich er niet door laten bepalen.
Het leuke hiervan is dat ik benieuwd ben geworden naar hoe al die mensen dat precies doen, en er ook bewondering voor heb, want het vraagt veel om een goed humeur hebben met een handicap.
In plaats van ‘wat zielig’ denk ik nu eerder ’wat een moed!’.
*
Nog een stukje,
tevens een tip voor anderen met hetzelfde of een overeenkomstig probleem.
Zet alles op alles om aanwezig te zijn en te blijven.
Zo kom je er gauw achter hóe de gewoonte die je hebt om het niet te doen er precies uitziet. Bijvoorbeeld door een oordeel te hebben, zuchten te slaken die een ander moet opvangen en daaruit dan begrijpen wat hij of zij moet doen, vragen te stellen waar je zelf met enige moeite het antwoord op kunt vinden, er de pest over in te hebben zodat de ander zich schuldig voelt, enzovoort. Dit rijtje kun je zelf heel goed aanvullen.
Maar het gaat vooral om vriendelijkheid. Vriendelijkheid hoef je niet te maken, die openbaart zich vanzelf als belangstelling en medeleven.
Dat is de ziel van het dagelijkse bestaan!
Heus, je wordt er vrolijk van. Waar zelfbeklag een spatie en een gat was, komt voldoening.
Dit alles kan plaatsvinden als je je met alle aandacht naar boven toe opent, volledig toelaat wat er binnenkomt en daar dan ook volledig uiting aan geeft.
Nog even Hanneke,
Ik heb natuurlijk totaal geen idee of dat laatste deel over het ‘belonen van een vriendelijke daad’ wel is wat er is hoor. Het is het enige wat ik kan bedenken als mogelijke verklaring. …. Ik snap het echt verder niet…
Kus
Jacqueline
Nog een aanvulling:
Wat mij opvalt is dat vriendelijkheid soms totaal niet begrepen of vertrouwd word. Snap jij dat Hanneke?
Liefs
Jacqueline
Lieve Jaqueline,
Zoals je het nu zegt is het erg algemeen. Ik vind het wel interessant dus misschien ‘snap ik het’ als je een concreet voorbeeld geeft.
Ik ben benieuwd.
Liefs,
Hanneke
Ha Hanneke,
Bij mij is het altijd zo dat de ander krijgt wat ie ziet. Ik houd niets achter dus er is ook niets meer waar dat vriendelijke vandaan komt. Dat vriendelijke kan van alles zijn. Een attentie, een uitgestoken hand, een beetje hulp als iemand het erg druk heeft of wat dan ook. Laatst hielp ik op mijn opleiding de docente omdat zij twee nieuwelingen onder haar hoede had die erg veeleisend waren. Degene die naast mij les had had veel vragen en zat regelmatig lang tot erg lang te wachten. Omdat ik bij ‘de gevorderden’ hoor en de jongedame naast mij een ‘beginner’ is kon ik al haar vragen probleemloos beantwoorden. Hetgeen ik ook deed. Een paar dagen later kwam dit mij op het volkomen onterechte verwijt te staan van de docente/directeur opleiding dat ik
‘op haar leerlingen uit was’ ‘haar school wilde overnemen’ etc. Bij het hysterische af. Juist omdat het zo volkomen belachelijk was omdat ik alleen maar vriendelijk was met totaal geen intentie of gedrag richting haar verwijten was ik totaal stil gevallen. Voelde mij erg in mijn integriteit aangetast (je weet waarschijnlijk ng wel hoe belangrijk dat voor mij is. Dan ik zo straight ben als ik ben).
Het einde is dat ik nagedacht heb en besloten heb dat ik in zon klimaat niet wíl studeren. En vrij naar Jezus vertaald ‘het stof van mijn voeten geveegd heb en vertrokken ben.
Nog voor de duidelijkheid: mijn vriendelijke en hulpvaardige akties hadden totaal niet met bemoeizucht te maken…. Dat verschil weet ik wel.
Nou ja dit maak ik in allerlei varianten wel vaker mee….. Kennelijk gaan mensen meer en meer vanit dat een vriendelijke daad ‘beloond’ moet worden ofzo en afhankelijk van hun bereidheid tot belonen reageren ze meer of minder geprikkeld. Overigens was degene die ik hielp wél heel erg blij met de hulp die ik bood.
Dag!
Veel liefs
Jacqueline
Ja Hanneke,
Vriendelijkheid, puur vriendelijkheid. Dat is het. Zacht en warm en rond. Een knikje, een knipoog, kleine attentie, luisterend, waarnemend.
Vriendelijkheid wordt dankbaarheid wordt Liefde….
Het is zo simpel!
Liefs
Jacqueline
Hanneke, bedankt. Het is zo waar, wat je schrijft. Het duurde best een tijd voor ik zelf ook helemaal in de aanwezigheid kon zijn, zonder behoeftes, oordelen en zieligheid.
Alsof we ‘vroeger” nooit iets mankeerden……..
Het is een mooie les en het geeft zoveel rijkdom terug, zoals bv. vriendelijkheid, vrede, liefde, begrip, inzicht.
Nou, ja het is, ondanks wat we ook ‘hebben’, een mooi geven om te leren ‘zijn’.
Alle goeds en leuk om je in Driebergen te hebben meegemaakt.
Helmi
Wat mooi en teder beschrijf je hoe je het onoplosbare in je bestaan, de Alzheimer, en wat het met je doet omarmd en liefdevol opneemt in je leven. Zonder bitterheid, gevoelens van “slachtoffer zijn” of wat voor afleiding van het liefdevol aanwezig zijn dan ook. Dat is echt een talent van jou!!
Ik ben er stil van: Dank je wel. X
Dank Hanneke. Vriendelijkheid, gewoon vriendelijkheid. Mooi vind ik dat, en behulpzaam.
Hanneke, hoe prachtig formuleer jij die waarheid. Dank je.