Van nu af aan wil ik ‘gewoon schrijven’. Daarmee bedoel ik dat ‘mijn Alzheimer’ niet meer centraal staat. Het is niet over hoor, en dat zal ook niet gebeuren, maar zoals ik het nu ervaar is het niet meer iets aparts. Qua gevoel komt het en gaat het – er is dus niet altijd dat nare gevoel, maar het is er wel tamelijk vaak. Ik zou het echt niet missen als het verdween! En toch heb ik het aangenomen, ik heb er niet de pest over in zogezegd.
Ik ben vandaag weer gaan schrijven omdat ik zo’n lieve kaart kreeg van iemand die mijn blog mist. Dat was inspirerend, dus ben ik weer begonnen. Want er is heus wel iets te vertellen, ook als het niet direct om Alzheimer gaat. Gek genoeg heeft juist de Alzheimer daartoe bijgedragen, want die heeft mij geholpen persoonlijk leed als werkelijkheid te zien. Ik ging er tot dan toe toch wel van uit dat alles te dragen is, als je je maar inzet.
*
Het regent een beetje en daardoorheen hoor ik de klokken luiden.
Er zijn hier bijna altijd wel ergens klokken te horen. Ook hoor ik nu een merel die op de vensterbank van mijn balkonnetje zit, gekwebbel aan de overkant, en heel vaag verkeer in de verte.
Nog zoiets prettigs: vijf minuten lopen en we zijn bij de Estafette, een enorme biologische winkel waar we alles kunnen kopen wat goed en lekker is. Met ledenkorting op de koop toe.
We maken veel wandelingen, bijvoorbeeld langs het water.
Dat is heerlijk, je bent in een mum van tijd uit ‘het verkeer’, en dan is er het water waar je eindeloos langs kunt lopen. Dat doen we dan ook vaak.
Er zijn veel mooie, rustige, ‘wandelparken’, en heel veel groen.
En ik word regelmatig mee uit genomen door dierbare mensen, naar mooie plekjes. Dat is zo’n heerlijke luxe!
Helemaal bovenaan staat onze wens dat het huis in Cothen nu spoedig verkocht zal worden.
Dan zijn we werkelijk vrij.
Lieve Hanneke,
Wat fijn om weer van je te horen, en dat er zo veel lieve mensen zijn die je mee nemen naar mooie plekjes.
Mijn jongste zus heeft Parkinson en zo als ze zelf zegt al haar functies worden haar afgenomen. Ik ga ook regelmatig in de rolstoel met haar wandelen, daar geniet ze van, en ik ook. We zijn nog nooit zo intiem geweest, zo ontroerend en pijnlijk.
Lieve groet
Erica
Hallo Hanneke,
Fijn om weer wat van je te horen; het is zo mooi wat je schrijft.
Het helemaal naar Alzheimer toe gaan en dan…….. niet meer centraal. Zo’n mooi en ware beweging.
Ik hoor graag wat over Zutphen. Ik heb er 16 jaar gewoond.
Dank, hartelijke groeten, Helmi
Lieve Hanneke,
ik hou zo van de precisie waarmee je je waarnemingen omschrijft. Een klok in de verte,
een merel op de vensterbank, persoonlijk leed als werkelijkheid. Je schrijft het leven Hanneke. Dank je wel!
Mijn hart maakt een sprongetje nu ik weer iets van je hoor!
En wat mij betreft is het Hannekes blog en dat kan over alles gaan, of het nou Alzheimer is of wat anders, er zit altijd een verwoorde gedachte blij die mij weer aan het denken zet; Hannekes inspiratieblog.
Liefs, Petra
Dank je wel Hanneke, Ik heb je blog ook gemist en dikwijls gedacht aan jullie twee in Zutphen. Ik ken het tamelijk goed, want drie vrienden van mij wonen er ook. En de IJssel is zo prachtig! De mooiste rivier van Nederland. En dan even jouw precieze zinnetje tussendoor: ‘Het persoonlijk leed als werkelijkheid zien.’ en niet als iets dat te dragen is als je je maar inzet. Daar ga ik dan weer even mee aan de slag.