Wassen en schrobben – essence (slot)

Foto: Linelle Deunk

In de tweede aflevering van deze serie plaatste ik een foto van de jongen die ik was, toen ik een jaar of zes, zeven oud was. De foto is gemaakt door een straatfotograaf, die mij stopte in de Valeriusstraat in Den Haag. Hij zei dat hij een foto van mij wilde maken voor mijn moeder en dat ik moest lachen. Ik deed mijn best.
Nu is hier een meer recente foto van 70 jaar later, gemaakt voor een artikel over alzheimer en Hanneke. Er is veel gebeurd. Ik hoefde ditmaal niet te lachen voor de foto.
Ik ben een brug van 70 jaar overgegaan. De man van 76 vraagt zich af: ‘Waarom vertel ik dit alles? Waarom vind ik deze herinneringen zo belangrijk dat ik er zeven afleveringen van mijn blog aan wijd?’ Dat vraag ik mij vaak af als ik iets schrijf. Ik geef mijzelf een antwoord:

‘Waarom ik het vertel? In de eerste plaats omdat het een goed verhaal is, een verhaal uit het leven, dat, vermoed ik, door mijn lezers zal worden herkend. De vorm zal waarschijnlijk anders zijn, maar de kans is groot dat er lezers zijn die iets dergelijks ook hebben meegemaakt en vroeger of later ook hebben geconstateerd dat ze leden aan bewustzijnsverlies en dat de seksuele waaier zich niet geheel meer kon openen en op een bepaald punt bleef hangen.

Het allerbelangrijkste echter vind ik het wonder van de vergeving. Het feit dat niet de geschiedenis bepalend is, niet de herinnering in een speciale vorm, maar dat er een weten is, een verbindend weten, waarin de geschiedenis kan oplossen.

Tekening Hanneke – Essence die vrijkomt

Wanneer geschiedenis, hoe pijnlijk ook, oplost in mededogen, wordt de geschiedenis vloeibaar en dit vloeibare, waarin mededogen en het ongewenste samensmelten, beschouw ik als het levenselixer. Het is de essence die vrijkomt in het persoonlijk bestaan wanneer we het leven leven zoals het komt en ons niet laten bepalen door gehechtheid en emotionele reacties.

Ondanks alle strijd en kwelling, alle demonische krachten die deze aarde beheersen, is het dit elixer dat wij aan elkaar doorgeven. Het is zoals ik het zie de grootste vrucht van ons menszijn. Hierdoor blijven wij levend en creatief. Het is belangrijker dan alles wat wij bouwen en maken kunnen. Als wij ophouden dit elixer binnen onze persoonlijke situatie uit onszelf te putten en als we ophouden het zo zuiver mogelijk door te geven, worden we overspoeld door de restproducten van onze maaklust, ingesloten door de woestijnen van plastic.

Dit is als ik het samenvat mijn boodschap: Ik ben ervan overtuigd dat er geen persoonlijk geluk en ook geen sociaal heil te vinden is buiten mededogen om. Wanneer wij het vermogen om ons open en creatief te verhouden tot onze gedachten en herinneringen, tot al onze gedachten en herinneringen, de grondtoon laten zijn in ons bestaan, betekent dat niet alleen een persoonlijke bevrijding. Het is een collectieve verrijking. Een medicijn dat de mens zelf aanlevert en dat ertoe kan bijdragen dat wij het redden, individueel en als mensheid.
Het is niet alleen mijn boodschap, het is zoals ik het liefst leef.’