Wassen en schrobben – mededogen met (4)

Zo’n bevrijdend gesprek heeft nooit plaatsgevonden met Leo, de man bij mij in de straat. Ik heb hem nadat hij verhuisd was niet meer gezien, maar ik heb hem ‘binnen mijn huid’ vergeven. De gebeurtenis heeft geen macht meer over mij en heeft ook niet meer in negatieve zin effect op mijn huidige handel en wandel.
Dat ging eigenlijk vrij makkelijk. Toen ik het eenmaal kon zien, toen de herinnering niet meer werd verdrongen, was ik vooral geïnteresseerd. Ach, is dat mij overkomen? Hoe ging het dan precies? Ik wilde het weten. Ik had daarbij geen therapeutische ondersteuning, mijn interesse was genoeg. Interesse, echte interesse, is zonder emotie en zonder oordeel.

Ik kon hem, vermoed ik, makkelijker vergeven doordat ik mij niet alleen door hem geschonden voelde, maar ook met hem te doen had. Ik vond hem om te beginnen aardig en ik ging begrijpen, ervaren ook, dat de angst die ik voelde en de verkilling, niet alleen mijn angst was, maar net zozeer zijn angst, misschien wel nog meer zijn angst dan mijn angst. Zoals de meeste kinderen was ik heel ontvankelijk voor de gevoelens van een ander. Ik ervoer dat hij in de klem zat, dat hij wanhopig was en bang. Ik kon het niet losmaken van mijn eigen gevoelens, want hij was een volwassene, een groot mens, en ik was een kind, dus ik betrok hetgeen ik voelde op mijzelf, maar ik wist het, en later toen ik actief ging herbeleven wat er was gebeurd herkende ik het ook. Hij zat gevangen tussen twee ijzeren tangen. Hij vond mij aardig en zijn drift, de vernauwing van zijn drift, bewoog hem in een richting die hij niet wilde en toch ging.

Je zal maar pedofiel zijn, in ieder geval sterke pedofiele aanvechtingen hebben, je zal alleen maar via die route seksuele bevrediging kunnen vinden – wat een moeilijk lot! Ik voelde mededogen met hem, en ik voel dat nog steeds, met hem en zijn onbedwingbare dwang. En in het mededogen ervoer ik mijzelf niet meer als slachtoffer; ik werd de volwassene en hij het kind.
Als ik het samenvat zeg ik: ik werd niet meer bepaald door mijn emoties, maar ik zag, het jongetje dat ik was en de man die zich aan mij vergreep, zonder hetgeen ik zag op mijzelf te betrekken. Het was volkomen verkeerd wat hij had gedaan, niet goed te praten, maar wel te vergeven. Ik, de waarnemer was vrij en ik kon loslaten.

Wat mij hierbij hielp was, dat ik besefte dat ik zelf in seksueel opzicht stomme dingen heb gedaan en soms heel kortzichtig ben geweest, gedreven door een onbegrepen begeerte en daardoor verblind voor wat zich in de ander afspeelde. Wie zonder zonde is werpe de eerste steen. Dit besef waste de gebeurtenis niet weg, maar het droeg wel bij tot het begrip en het mededogen.

Vervolgens (dat is voor iemand zoals ik misschien nog wel het belangrijkst) bleek de doorleefde ervaring mij materiaal te geven om andere mensen te helpen om vrij te komen van hun gehechtheden en fixaties. Mijn werk werd er meer volledig door.

(wordt vervolgd)