Wat staat mij nu te doen?
En mijn gezonde verstand antwoordt:
‘Het is eigenlijk heel eenvoudig, want het is er al’.
Ik kan, als ik dat echt wil, de oprijzende oordelen puur zien
voor wat ze zijn, zonder er waarde aan te hechten, en dat betekent dus ook er niet op gericht zijn ze te vernietigen. Want zolang ik dat wel probeer maken ze nog steeds de toon uit, en ben ik er dus ook nog steeds mee bezig.
In mijn ervaring is er gelukkig een omkering mogelijk waarin het oprijzen van ‘de mening’ natuurlijk is en deel uitmaakt van de persoonlijkheid, zonder dat die mening de dienst moet gaan uitmaken.
Zo gezien betekent dat dus gewoon dat je je egocentrisme gewaar wordt, en meer ook niet. En het is mogelijk om je daar niet door te laten leiden en het in plaats daarvan juist heel precies te leren kennen. Als dat lukt en de negatieve gedachten zo deel mogen uitmaken van de psyche, kan juist hier een hulpbron voor anderen uit ontstaan. Ons kent ons.
Dit is mogelijk voor zover de ander jou, en mij dus ook, ziet als betrouwbaar en in die zin als inspirerend.
Het willen kennen en ervaren van de negativiteit is hierbij een voorwaarde! Anders wordt het alleen maar een lege heiligheid.
Ik word me er steeds eerder van bewust als ik een oordeel heb t.a.v. iets of iemand, hoe ik mezelf beter acht dan die ander. Dat mijn mening of mijn manier van leven beter is en een hogere waarde heeft…. wat een arrogantie! Van een vriend leerde ik om steeds na een oordeel te zeggen: ‘net als ik’. En dat werkt, relativeert en daarmee haal ik mezelf weer van het ‘heilige’ voetstuk af. Dus dat is mijn hulp. En als dat lukt is het leven gelijk weer een stuk aangenamer en kan ik er weer om lachen.
Dank Hanneke voor jouw ‘versie’. Marie jose
Ik heb dit stukje in mijn ‘belangrijke post’ geplaatst en al diverse malen doorgelezen en er over nagedacht.
Dus de oprijzende ‘mening’ of zelfs ‘veroordeling’ is natuurlijk? En ik hoef me er geen zorgen over te maken als het gebeurt! Dat is een bevrijding. MAAR, dan zit ik nog steeds wel in dat oordeel. Hoe kom ik er van los??
Ook: Ik kan mijn kop houden als ik ‘verkeerde’ dingen zie gebeuren, omdat ik mijn ‘oordeel’ niet wil laten meespelen in mijn handelen, maar misschien moet ik de zaken wel aankaarten en neem ik niet mijn verantwoordelijkheid als ik dat niet doe. En de impuls tot aankaarten komt vanuit mijn verontwaardiging en oordeel. Hoe maak ik een bruggetje van verontwaardiging naar liefde en acceptatie.
Als ik het allemaal eerst moet afbouwen en doordenken en liefdevol moet presenteren, dan is het moment voorbij.
Veel stof tot nadenken dus
Johanna
Beste Hanneke,
Ik kan niet zeggen dat ik je helemaal begrijp, maar er staat genoeg in dat stukje om over na te denken. Vooral dat ‘heel precies leren kennen’ van je negatieve gedachten, zodat er ook nog een hulpbron uit kan ontstaan. Ik heb er werk genoeg aan, dus hartelijk dank.
Klopt het dat ik je stukje over seks niet meer kan vinden? Heel veel goeds voor jou en groet, hanna
Beste Hanna, Dat stukje staat er nog steeds hoor. Ik heb het op 6 september geplaatst. Groet, Hanneke
Zo kort en krachtig samengevat dat ik het heb uitgeprint in kleur – ik vind die rode “big smile” mond heerlijk – en ik ga het ophangen boven mijn aanrecht, zodat ik er heel vaak naar kan kijken. Dag, Hanneke!
Ha lieve Hanneke,
Wat fijn dat je schrijft dat het oprijzen van een mening natuurlijk is. Dat vergeet ik zo vaak en zit dan alweer in de veroordeling in plaats van de omkering, zoals je zo helder verwoord.
Leuk weer die tekening. Stevig en onbevangen.
Wat fijn Hanneke dat je me blijft herinneren hoe het werkt. Ik ben zo gauw verweven met mijn oordelen, het gaat zo snel.Je uitleg is zo helder voor mij, dank daarvoor.
P.s. Heerlijk weer die tekening van je.
Liefs Erica
Hoi Hanneke,
Bedoel je met wat de dienst uitmaakt dat je een keus hebt om wel of niet mee te gaan in wat zich voordoet?
Volg je je persoonlijkheid en je negatieve gedachten of blijf je ontspannen en neem je waar wat er is?
Dan komt het aan op onderscheidend gewaarzijn, of bedoel je dat niet?
Helder, helder, helder!
Zo eenvoudig en zo moeilijk! Zo herkenbaar.
Humoristisch ook.
Dank Hanneke.