Het is nu donderdag 10 oktober 2013 en we zijn weer thuis.
Het was heerlijk er een paar weken uit te zijn, samen te zijn, te wandelen in de schitterende natuur (Rothaargebirge), te vrijen, plezier te hebben en goed en vriendelijk verzorgd te worden door aardige mensen die de tijd voor je nemen. Plus niet te vergeten: een fantastische sauna.
Mijn liefje wat wil je nog meer?
Nu zijn we weer thuis en dat is wel even wennen. De komende ‘uitjes’ in mijn agenda heb ik dan ook meteen aangestreept!
Maar ik kijk er ook naar uit om weer aan het werk te gaan. De liefde om over te brengen wat ik weet is er niet minder op geworden, sterker nog, ik begrijp steeds beter hoe het is om iets niet te weten, in de war te zijn en dan te moeten zoeken naar wat juist is. De paniek die mij soms overvalt als ik iets niet meer weet wat ik wel wist, is dus ook leerzaam.
Wat is dat eigenlijk een raar gewoontepatroon – je moet het toch wéten. En waarom eigenlijk?
Dat vind ik wel interessant hoor, het onderscheid te maken tussen wat wel en wat niet de moeite waard is om te weten. Want er blijken zoveel opvattingen te bestaan in mijn hoofd die ik nergens voor nodig heb.
In deze periode is het vooral de kunst openlijk om iets vragen. Misschien is het wel de bedoeling van het leven dat je je die kunst nooit echt eigen kunt maken; dat je dan altijd verlegen en een beetje onhandig zult blijven zodat de ander je ook werkelijk kan helpen.
Zo word je dan – als je wilt – langzaam maar zeker aanraakbaar. Zo kom ik tussen de mensen!
Lieve Hanneke,
Wat leuk dat jullie website on line is. Wat ziet het er mooi uit!
Fijn dat je nu hier verder schrijft in je dagboek. Ik heb net de stukken die voor mij nieuw waren gelezen. Bij voorbeeld over dat je nu de boodschappen op de fiets doet. Dat lijkt me prettig voor je, omdat je dan zelf in de winkel kan bedenken wat je graag wilt eten en op ideeën komt door wat je ziet.
Dat nadenken zonder meteen ook een oordeel te hebben lijkt mij een prettige kant van jouw huidige situatie. Die terugkijkende blik kan mij nog wel eens parten spelen, totdat ik mij weer realiseer dat het gedachten zijn en dus heel vaak niet waar.
In de laatste leerlingen bijeenkomst ben ik daar mee bezig geweest. Op dat moment verloor ik mijzelf in neerslachtige gevoelens en gedachtes. Hans gaf mij toen terug dat het dan helpt om de liefde weer te ervaren en te laten stromen. Ik heb gemerkt dat dit het beste lukt als ik in beweging kom en niet als ik blijf zitten “somberen”. Ik vond het mooi om te lezen dat jij ook bent gaan schrijven, terwijl je daar eigenlijk geen zin in had, maar dat die zin toen vanzelf kwam.
Dat merk ik nu zelf ook. Als ik niet ga denken over hoe ik op jouw tekst zal reageren, maar gewoon begin, dan maak ik direct contact met je en geloof ik dus niet mijn gedachten dat dit moeilijk is of zo.
Dat is fijn, merk ik. Met schrijven vind ik dat vaak eenvoudiger dan in het fysieke contact, maar waarschijnlijk zijn dat ook gedachten die ik los moet laten. Dan blijft het stromen.
Hier laat ik het even bij.
Ik hoop dat jullie happy zijn met deze site en ik ben benieuwd naar je volgende verhaal!
Veel liefs,
Jozien