We zijn in Sauerland.
Het is hier mooi, weids en zó stil.
We hebben een grote ruimte en Hans heeft helemaal boven een kamer waar hij rustig kan schrijven.
Ik lees een dik boek over Leonard Cohen, waar ik alle tijd voor neem.
Hans zegt nu: ‘Ik ga dadelijk weer wandelen,’ en ik zeg: ‘Ik ga niet mee, want het is behoorlijk glad met al die sneeuw en ijs.’
En wie schetst mijn verbazing als ik inmiddels mijn loopspullen heb aangetrokken.
Ik ga mee!
Die weidsheid nodigt uit om niets te hoeven, alleen maar hier te zijn.
Dat is fijn, en tevens vraagt het alles, want de alzheimer eist wel zijn tol: hij is een ongewenste gast – indringer is een te groot woord – maar hij is er nu eenmaal. Daar helpt geen lieve moedertje aan.
Kortom: ik ben de alzheimer aan het aannemen, in plaats van hem weg te moffelen – zo is hij een deel van mij aan het worden.
Prachtig!!!!!!
Licht en weids zijn, zoals het sneeuwlandschap om je heen.
Het moet heel mooi zijn.
Ik wens jullie veel genieten van deze stilte en weidsheid toe.
Lieve groet, Janneke
mooie tekening!
Lieve Hanneke, wat een mooie metafoor over je reis met Alzheimer;
Je zegt ik ga niet mee, het is me veel te glad ondertussen heb je ongemerkt al wel je jas en schoenen aangetrokken.
En bent gegaan Met een uitroepteken zelfs.
Kordaat en blijmoedig, vooral dat laatste.
Je bent een kanjer en je tekening is verfijnd en van een grote schoonheid.
Lieve Hanneke,
Leuk dat je verder gaat met je blog!
Gisteren hadden wij een bijeenkomst van de regio Zutphen groep. We zijn daar bezig geweest met twee verzen van Longchenpa over blijdschap en gelijkmoedigheid.
Bij blijdschap gun je als oudste van de famile de ander het goede en dat heeft bliss tot gevolg. Jij bent blij dat Hans boven lekker kan schrijven en hoeft zelf helemaal niets anders dan je in het weidse land te ontspannen. Tegelijkertijd ben je de ongenode gast, de Alzheimer aan het aannemen. Dat zie ik als pure gelijkmoedigheid zoals jij dat doet.
Dus ook jij bent bezig met blijdschap en gelijkmoedigheid. Dat trof mij toen ik je verhaal vandaag las.
De sneeuw is hier bija uit het bos verdwenen. Daar ben ik blij om want ik vind die gladdigheid op de zandweg te griezelig om te lopen!
Geniet nog maar lekker daar!
Veel liefs voor jullie beiden!
Lieve Hanneke,
ik wou je graag zeggen dat ik je blog met grote interesse volg. Als dochter van een moeder met Alzheimer, een oma met Alzheimer, een broer met Alzheimer, een tante met Alzheimer, ligt het in de lijn der veronderstelling dat dit lot mij ook zal raken. Ik heb meegemaakt hoe mijn moeder ertegen vocht, ongelukkig werd en ook onuitstaanbaar. Als dit lot mij gaat raken dan wil ik het anders doen. Met bewustzijn dragen. Jouw blog helpt mij enorm daarbij. Je bent een goed voorbeeld voor mij hoe het ook kan en… Ik vind je een Kanjer!
lieve Hanneke,
Lieve hanneke,
Wat fijn voor je…. dit allemaal en alles…. dat je met Hans daar bent in de weidsheid en de ruimte die je uitnodigt om niets te doen, alleen maar te zijn…. alsof dat niets is…. wat fijn dat er ergens in jou iets gebeurt waardoor je toch gewoon je loopspullen aandoet ondanks de sneeuw. Wat fijn dat de Alzheimer deel van jou mag worden. Dat alles er mag zijn. Wat fijn om weer een teken van leven van je te krijgen, ik was erg benieuwd.
Heb het fijn, heel erg fijn, samen met Hans.
Dag lieverd, liefs Marian
dag Hanneke,
Fijn dat jullie samen zo genieten van de natuur. Ik ben doende een boek te schrijven over hoe het is om ouder te worden. Dat is een groot genoegen. Er heeft zich een schrijverscollectief gevormd, zeer divers van samenstelling, van 60-100 jaar, hetero en homo, van Berlijn tot Berkeley en Amsterdam. De magie van het ouder worden is de titel en ik geniet van het redigeren. Veel liefs, mik
RESPECT!!!