Voor Henk van den Brink
Mensen zeggen dat ik goed kan spreken, maar ik heb geen woord van mijzelf.
Tenzij natuurlijk ik dat zelf ben – dat waar het woord vandaan komt. Dat kan ik evenwel niet bepalen – ik kan daar niet kijken, ik kan dat niet zien – het kijkt naar en door mij, het spreekt tot en door mij.
Hoe ik dat weet?
Heel eenvoudig: hoe ik ook kijk, ik zie niets. En dan komt daar toch weer het woord. Het woord, dat ik ook best met een hoofdletter mag schrijven, van mij uit gezien. Het Woord.
Of ik nu gedwee ben, gewillig, weerspannig, vermoeid, angstig, gelukkig, het maakt niet uit, ik maak er het Woord niet mee.
Dat is waar, en ook deze opmerking verdient een kanttekening: ik maak het Woord niet, maar mijn woorden zijn wel al dan niet een expressie van het Woord. Ik kan met mijn woorden het Woord vervalsen, ik kan mijn lippen op elkaar knijpen, ik kan uitstellen en weigeren.
Daarom doe ik er goed aan nauwgezet en bescheiden te zijn, hoe gewillig of weerspannig ik ook ben, hoe somber of hoe blij. Zonder al te veel bemoeizucht.
Ik lever de taal voor het Woord, in dit geval de Nederlandse taal. In alles wat ik heb geleerd en ervaren wordt het Woord geblazen. Ik geef daarmee een kleuring aan het woord, ik geef er een speciale vorm aan, maar de kleur moet expressie zijn, zoals een regenboog expressie is.
Waarom dat moet?
Alleen al uit eigenbelang. Ik leef in een staat van ononderbroken geluk wanneer ik ononderbroken doorgang geef aan het Woord en dit tot uitdrukking breng.
En dan is er nog een reden. Mijn enige recht van bestaan is het Woord. Als ik hieraan niet gehoor geef, kan ik beter opstappen.
Het heeft wel wat tijd gekost, maar nu weet ik: met het gegeven Woord valt niet te rommelen.
Ik kan mij goed voorstellen dat mensen niet in God geloven, omdat ze hem hoe ze ook zoeken – met hun zintuigen, met hun verstand – nergens zien.
Vroeger dachten de gelovigen dat God in de hemel woonde, ergens daarboven, maar we hebben overal rondgekeken en hij was daar echt niet. Dus hoe zit dat met die Hemelvaart? Hoe zit dat überhaupt met die hemel?
Waar je ook kijkt, daar is hij niet.
Het vraagt een omkering om te beseffen dat God niet te zien is. Nergens. Ik kan hem niet zien, ik kan hem alleen maar zijn. Hier.
Hoor je wie het zegt?
Dag Hans,
Deze tekst zingt al een paar dagen met me mee.
Ja natuurlijk, zo is het: we ademen, spreken en belichamen God, dat is alles wat we zijn.
‘Huid, bloed, brein en ziel.
Er is geen ruimte voor gebrek aan vertrouwen, of vertrouwen.
Niets in dit bestaan dan dat bestaan.’
Wat een blijde boodschap en wat goed gezegd!
Veel dank.
Wim
Dag Hans,
Hoe dat werkt met het Woord werd mij duidelijk in mijn laatste retraite bij jou. Ik stond op om te spreken, zonder dat ik wist wat ik ging spreken. Al sprekende kwam door mij heen dat ik afscheid van je diende te nemen in de Stilte & Inspiratie groep. Hoe smartelijk en verdrietig deze boodschap op dat moment voor mij ook was, ik wist meteen hoe juist en waarachtig dit door mij uitgesproken woord was. Maar ja, het was ook niet mijn woord maar Het Woord!
Hartelijke groet, Jan
Ha Hans,
Het is een verhelderende en confronterende tekst, en voor mij ook een reminder . Jaren geleden schreef ik een gedicht met o.m. de regels : “Ik las er miljoenen,…., toch sprak ik nooit het Woord”.
Groet,
Paul.
Wat gaaf zeg.
Ik was nog bezig met een reactie op de vorige tekst.
Maar dat leverde vooral doosjes op, geen vensters.
Deze tekst laat mij nu bevrijdend beamend lachen.
Dankjewel.