Cat Stevens zingt:
Your identity is the thing you never stop becoming.
Dat lijkt iets om van te zuchten. Maar het is juist een geluk.
Raar eigenlijk dat we denken dat je er bent als je weet wie je bent.
Terwijl het juist andersom is. Je kunt zelf nooit weten wie je bent, je kunt alleen maar zijn wie je bent – en dan denk je het niet.
En dat moment komt nooit meer precies zo terug.
Nu ik deze ziekte heb en mijn hoofd niet meer werkt zoals vroeger, toen ik een kei was in het onthouden, en nu ik ook niet meer kan denken dat het wel weer overgaat, merk ik pas goed hoe sterk en gewoon dat denken was.
Ik zie in de spiegel, als een soort litteken, die verticale rimpel in mijn voorhoofd; die komt daar dus echt van het voortdurend fronsende denken. Mijn hele lichaam kwam samen in dat ene punt en alles hing ervan af. Tjonge jonge.
Vandaag wilde ik de naam weten van een plant die ik graag in ons nieuwe huis wil hebben, maar waarvan ik niet meer wist hoe die heette. In plaats van ingespannen na te denken wachtte ik af.
En wat bleek?
Het kwam tevoorschijn uit mijn achterhoofd! Het was de Campanula. Die naam was daar al die tijd opgeslagen.
Dat geeft rust.
Lieve Hanneke,
Prachtig je tekst:”Je kunt alleen maar zijn wie je bent”. Als je weet wie je bent kun je jezelf ook nooit meer verrassen en dat lijk me saai.
Paul Meijs
Lieve Hanneke,
Zo denk je ook vaak dat je iets weet, maar ook dat blijkt illusie. Het ligt ergens opgeslagen en kan bovendrijven als je er niet met je wil achteraan jaagt, wat we geneigd zijn te doen. Mooi hoe gewone dingen bij jou ineens in een andere context komen te staan en daar dan weer helderheid geven. Ik geniet van je heldere beschrijvingen en leer ervan. Ik kijk weer uit naar je volgende stuk.
Liefs,
Jozien
Wat een prachtige waarneming, Hanneke!