Dit gaat over het automatisme van zeiken.
Maar wat voor veel mensen geen ‘zeiken’ is, zelfs ook geen zeuren, maar bijvoorbeeld ‘hun behoefte uiten’ of ‘laten weten hoe het met ze is’. Terwijl ze dan in werkelijkheid allang weten wat ze willen (en dat kan heel abstract zijn hoor, bijvoorbeeld gewoon ‘het centrum van de aandacht zijn’), en het vertikken om dat zo precies mogelijk te formuleren, maar het kan ook heel concreet zijn, bijvoorbeeld dat je iets wilt wat de ander heeft.
Ohohoh wat zijn wij mensen er toch goed in om zo’n echte wens in een vorm van braafheid om te zetten, waardoor het lijkt alsof je het de ander net zo gunt als jezelf.
De grap is dan vaak dat je er bekaaid afkomt, juist omdat je niet echt precies hebt gezegd wat je wenst. En dat is een naar gevoel!
Vreemd eigenlijk hè, dat een hele cultuur zulke vormen heeft bedacht om maar niet uit te hoeven komen voor wat je echt graag wilt.
Dag Hanneke,
Sjonge zeg: ik ken nauwelijks iemand die zó precies kan verwoorden hoe dingen werken. Ik weet niet hoe het anderen vergaat maar dit is zó ook van toepassing op mij… Dank je!
Hartegroet, Nel
Ja dat herken ik Hanneke. Het is ook dwingend. Ik let erop nu!
Liefs, Beatrijs
Precies formuleren wat mijn precieze wens is zonder dat het braaf gezeik wordt. Hoe lastig, maar ook hoe kostbaar als het me lukt.
Helemaal waar Hanneke.
Het intrigerende is dat je er zelf, zoals je schrijft ook bekaaid van af komt als je niet precies zegt wat je wenst.
Verwarring ten top en door jezelf gezaaid.
Dank je voor je helderheid.
janneke