Zicht. (…) De zekerheid dat wat verschijnt het spel van ervaren is; vaststellen dat ervaring open is. Longchenpa, Het Juwelenschip
Mijn kleinzoon Lotus van bijna 7 reed met zijn fiets het water in. Het gebeurde in het park, hij schoot van het pad af schuin omlaag de Grote Gracht in. Plons! Dat zijn van die momenten die door het geheugen meteen in een fotolijstje worden gezet.
Zijn moeder – onze dochter Anna – liep vlak achter hem. De eerste gedachte was dat het wel meeviel. Hij kwam boven water, ah gelukkig, maar ging meteen weer kopje onder en dook toen niet meer op. Dat duurde lang. Secondes zijn lang dan. Zij rende omlaag de helling af, door de brandnetels, sprong in het water en vond hem na een paar keer tasten onder zich. Het was dieper dan zij had gedacht. Zij trok hem met zich mee richting de kant. Een paar grote jongens kwamen toegesneld en hielpen hen eruit en visten vervolgens de fiets op.
Alles goed. Kletsnat. Hilarisch. Geschrokken en opgelucht. Tenminste, de moeder, Anna, was opgelucht, want Lotus was niet geschrokken. Was dat stoerdoenerij? Nee, het was echt zo. ‘Ik ben niet geschrokken,’ zei hij, ‘maar ik wist niet dat er waterlelies op de bodem groeiden.’ Hij had, terwijl hij omlaag zakte goed om zich heen gekeken.
‘Dat was wel een avontuur,’ zei zijn tante Mariette tegen hem aan de telefoon. Dat beaamde hij. ‘Ja, het was een avontuur, want het was de eerste keer dat ik het meemaakte.’
Cool.
Zeer cool. Zijn het de genen of is het de opvoeding. Of allebei.
Vind het zo mooi hoe je verbinding legt tussen de woorden van Longchenpa en de gebeurtenis van je dochter en kleinkind. Vooral dat ervaring open is, dat bevestigd zeker je kleinzoon. Het is een avontuur, voor mij wordt dan alles lichter. Dank daarvoor.
Erica
Zeker heftig. En de schrik en opwinding die zich van de omstanders meester maakt.
Ik herken het gebeurde en reacties uit eigen ervaring, als de dag van gisteren.
Ik werd van de kade af in de Rijn geduwd, door dat ettertje.
Ik zakte naar de bodem en zag de zon door het water op de betonnen kade schijnen.
Nu ga ik dood, dacht ik met een vraagteken.
Volkomen rustig.
Blijkbaar werd ik door….(ik kon nog niet zwemmen) aangezet te watertrappelen en kwam dus boven.
Ik rukte de bril van mijn gezicht en zag iemand op zijn fiets op de brug stoppen om te kijken. En ineens nog veel meer mensen. Veel opwinding. Maar in mij was het volkomen rustig. Ik trappelde en bleef dus boven.
De brugwachter kwam snel aanrennen met een ijzeren kabel met een haak en gooide die naar me toe. Mis: frontaal op mijn voorhoofd. Het bloed spoot eruit.
Nog een keer en ik ving de kabel en werd op de kant getrokken.
Snel naar de dokter.
Krammen in mijn voorhoofd.
Plassen water in de spreekkamer van de dokter.
Veel paniek om mij heen.
En door alles heen was en bleef het volkomen rustig in mij en de verwondering dat de zon ook onder water de kade verlichtte.
Ik was geen moment bang geweest.
Gerard Groen
ja een heftige ervaring om een kind in het water te zien gaan. Wat bijzonder dat je kleinzoon zo’n mooie reageert op wat hij heeft ervaren en gezien. Zo zie je hoe verschillend we dezelfde gebeurtenis kunnen ervaren en duiden. De waterlelie lijkt heel erg op een lotus bloem.
Geinig! En waar.