Zorg dat je leven je lief is (5)

Ziehier het tweede deel van de afscheidslezing van Hanneke. Over alzheimer, plexus solaris, jezelf centraal stellen en uitkomen voor je wensen.
Als je de hele lezing (het derde deel over haar verhouding tot het boeddhisme plus de vragen en de antwoorden) wilt lezen, kan je hem in pdf-vorm downloaden via deze link: Zorg dat je leven je lief is lezing2013 .

*

Over alzheimer. Ik wilde eerst zeggen, dat ik het liever niet zou hebben, alzheimer. Maar dat is niet zo. Het is wel een naar gevoel, hoor. Ik noem het weleens een erwtensoepgevoel. Je stelt je voor dat het iets in de hersenen is waardoor dingen uitvallen die je dan niet meer weet en waar je zo van wordt. Maar in mijn lichaam is het ook in de war. En dat hoor ik eigenlijk nooit. Het wordt altijd toegespitst op de vergeetachtigheid, maar alzheimer is ook lichamelijk: nou ben ik misselijk, erg misselijk, er is iets in mijn lichaam niet goed en dat is een heel onaangenaam gevoel. Maar weg hebben, nee ik wil het niet weg hebben. Ik wil weten wat het is en ik wil het opnemen.

Wat gebeurt er nu met mijn alzheimer? Natuurlijk de vergeetachtigheid en dat is naar. Daarom heb ik deze lezing uitgeschreven, omdat ik niet een paar keer hetzelfde wil vertellen. Maar behalve dat nare, wat ontluisterend is, heb ik ook uitgesproken meningen. En dat is vaak belastend voor mijn lieve man. Onaardige gedachten worden enorm versterkt. En ik heb er nog met mijn pen achter geschreven: maar aardige ook. En dan is het eruit voor ik het wist. Maar ik hoef het niet te volgen. Want gelukkig is er een waarschuwingssignaal en dat signaal heeft iedereen: het is een schok in je plexus solaris.
Dat is mij zo bekend. Het is alsof het stoplicht op oranje springt. Van groen op oranje, bedoel ik. En dat betekent: opletten, niet doen, er gebeurt iets cruciaals! Ik denk dat iedereen dat kent. Dat is de functie van de plexus solaris: dit is de plek waar je iets onaangenaams voelt als iets niet in overeenstemming is met de stroom. Of als je iets spannends moet doen, voel je het hier. Ook als je een beetje zit te liegen of iets zit te bewerkstelligen bij een ander dat niet klopt. Dan krijg je lichtjes in je ogen en dan ga je net doen of je dat gevoel niet hebt, maar je hebt dat gevoel dat er iets niet klopt wel. Eigenlijk is dat een fantastisch signaal, die plexus solaris. En dat betekent dus eigenlijk: niet doen.

Wat er dan gebeurt is cruciaal. En daarom ben ik een exponent van wat iedereen kent, namelijk jezelf nummer één vinden. En als je jezelf nummer één vindt, ben je alleen maar bezig met je zin te willen hebben, met te manipuleren en te vergeten dat die ander net zo is als jij. De ander is precies zoals jij, daar kun je altijd van op aan. Die ander kent dat ook heel goed.
Het geldt ook voor positieve meningen, dat ik opeens heel helder zie hoezeer iemand lijdt zonder te zuchten. Of hoeveel iemand over heeft voor een ander. Dat is ook iets dat ik de laatste tijd goed merk. Omdat ikzelf natuurlijk me regelmatig zo onthand voel, zie ik opeens in winkels of plekken mensen waarvan ik vroeger dacht: doe niet zo stom of ga in een groep. Ik zag vroeger de eigenaardigheden van mensen als iets waar je wat aan kon doen, dat het was op te heffen en dat het dan goed kwam. Dat denk ik nu niet meer. Niet altijd meer.

Dus als mijn leven me lief is neem ik dit aan. En moet ik heel goed opletten dat ik niet egocentrisch word. Eigenlijk is het een soort steunpunt geworden. Dat is concreet gezien waar. Ik heb een steunpunt. En tevens merk ik hoe lief en hulpvaardig de mensen in mijn omgeving zijn. Als ik iets vraag gebeurt het meestal ook. Niet dat er gebeurt wat ik bedoel, maar dat er contact op komt waar je niet op rekent als je wat vraagt. Dat er een lief en intiem contact ontstaat waarvan ik verlegen word, veel verlegener dan ik vroeger was. Zo kan ik dus zijn, zonder dat…
Nu maak ik een sprong naar iedereen. Wat in deze tijd sowieso mogelijk is en wat zo uitgesproken aan de dag treedt, is dat meningen over de ander in de weg gaan zitten. Ik beschouw het tijdperk zoals dat nu is, echt letterlijk in de tijd, als een tijdperk waarin meningen over de ander in de weg gaan zitten. Het lijkt wel of al het nieuws dat ik de laatste tijd zie daarover gaat. Gruwelijke uitingen die er alleen maar over gaan dat de mening niet de mening is van de anderen. En het wordt allemaal heel duidelijk dat een mening niet is wie je eigenlijk bent of wat je eigenlijk wilt, maar er wordt heel erg voor gevochten. Het is vreselijk wat mensen daarvoor moeten ondergaan.

In plaats daarvan moeten we, als het leven ons lief is, gaan leren om te vragen wat we graag willen. Misschien is dat wel de essentie van wat ik bedoel. Vragen wat je graag wilt. Uitkomen voor wat je graag wilt. Kwetsbaar zijn is dan niet het juiste woord, want je bent niet echt kwetsbaar, maar dat is wél het gevoel. Dat je iets wilt van de ander en je hebt bij de ander geen teken gezien dat hij dat ook zal gaan geven en je wilt het vragen, dan heb je juist niet de glamour die je graag zou willen hebben om het te krijgen. Je bent juist dan onthand. Om dan te vragen is een hele kunst. Terwijl het het meest nabije eigenlijk is. Terwijl er bijvoorbeeld bij de geliefde geen enkel teken valt te bekennen dat het ook gegeven gaat worden. Het lijkt heel prettig, als je dat teken wel krijgt. Maar het is alleen prettig voor de persoonlijkheid die zich in stand wil houden en zich dus niet wil blootgeven. In werkelijkheid is het juist weldadig om je bloot te geven. Misschien niet van tevoren, maar wel als je het doet. En zeker voor de ander. Want draai het maar om: het is toch heel prettig als de ander zonder enige manipulatie laat weten wat hij of zij graag wil. Dat is toch zo, dat is toch heel prettig als iemand dat gewoon tegen je zegt, dan wil je dat ook graag doen toch?

Dus dames en heren: wordt actief benieuwd naar wat je wenst en ga het zien als een inspiratie waardoor je zelf liever, intiemer en aardiger wordt. Er is een heel duidelijk zichtbaar punt als je vergeten bent hoe dat moet, namelijk: wat jij het allerliefste wilt dat de ander doet, dát is de inspiratie voor jou.

En dat zie ik als mijn werk. Ik houd ervan mensen zo concreet mogelijk, in contact, te helpen om het overbodige los te laten, zodat ze kunnen samenvallen met wie ze werkelijk zijn en hun leven hen lief is.

Ik ben zo lang degene geweest die het eigenlijk wist en daar ook van uitging, dat het helemaal niet tot mij doordrong hoe egocentrisch dat eigenlijk is. En dat vind ik in deze tijd fundamenteel: het omdraaien, het besef, het met lege handen te durven staan en elke houding te laten varen. En wat voor mij geldt, geldt voor iedereen. Met lege handen staan, ervoor instaan wat je wilt, terwijl er nog geen vorm voor bestaat en het in de verhouding misschien nog niet is voorgekomen. Dat is het allerbelangrijkst.